นักบรรพชีวินวิทยาชาวจีนเผยข้อมูลการค้นพบสิ่งมีชีวิตตระกูลเทอโรเซอร์ที่มีขนาดเล็กมาก ซึ่งถูกจัดอยู่ในวงศ์อะนูรอคนาธิเด (Anurognathidae) ถือเป็นสัตว์เลื้อยคลานบินได้สกุลใหม่และชนิดใหม่ชื่อว่า “ไซโนมาครอปส์ บอนดีไอ” (Sinomacrops bondei) มีชีวิตอยู่ในช่วงยุคกลาง-ยุคปลายจูราสสิก หรือประมาณ 160 ล้านปีก่อน โดยพวกมันมีจุดเด่นคือดวงตากลมโต และมีใบหน้าคล้ายตัวละคร “พอร์จ” (Porgs) ที่ปรากฏในภาพยนตร์เรื่อง Star Wars : The Last Jedi ยังไงยังงั้น

โดยการค้นพบ “ไซโนมาครอปส์ บอนดีไอ” เกิดขึ้นที่มณฑลหูเป่ย สาธารณรัฐประชาชนจีน ซึ่งพวกมันมีลักษณะที่แตกต่างจากเทอโรเซอร์ทั่วไป คือมันมีขนาดที่เล็กมาก โดยมีปีกยาวไม่เกิน 90 เซนติเมตร (โดยส่วนใหญ่สัตว์ในตระกูลเทอโรเซอร์จะมีขนาดใหญ่) อีกทั้งความแตกต่างของขากรรไกรและกะโหลกที่มีลักษณะสั้นกลม มีเบ้าตาขนาดใหญ่สอดรับกับดวงตากลมโต

นอกจากนี้ ซากฟอสซิลที่สมบูรณ์เผยให้เห็นว่าพวกมันเป็นสัตว์เลือดอุ่น มีขนที่ลักษณะเหมือนแปรง (Pycnofibers) อยู่บริเวณหัวและลำตัว และยังพบอีกว่าพวกมันมีลักษณะของฟันบนสามซี่แรกที่ชิดติดกัน ทั้งยังมีกระดูกหน้าแข้งที่ยาวเป็นสองเท่าของกระดูกต้นขา ซึ่งลักษณะทางกายภาพทั้งหมดนี้ นักบรรพชีวินวิทยาจึงสันนิษฐานว่า พวกมันน่าจะอาศัยในสภาพแวดล้อมที่เป็นป่าและมีพฤติกรรมการหาอารหารแบบบินโฉบเพื่อกินแมลงเป็นอาหาร

โดย เชา ชวง (Zhao Chuang) นักบรรพชีวินวิทยาชาวจีน กล่าวว่า “การค้นพบฟอสซิลของเทอโรเซอร์วงศ์อะนูรอคนาธิเด นับเป็นเรื่องที่ยากมาก ดังนั้นการค้นพบครั้งนี้จึงนำไปสู่การตีความเกี่ยวกับสายพันธุ์ใหม่ ซึ่งมีความสำคัญต่อการจัดกลุ่มของเทอโรเซอร์ และยังบ่งบอกถึงความหลากหลายทางสัณฐานวิทยาด้วยเช่นกัน”

อย่างไรก็ตาม ฟอสซิลของไซโนมาครอปส์ บอนดีไอ ที่มีสภาพดีมากนั้นถูกพบทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีน โดยพื้นที่ดังกล่าวถูกเรียกว่า “เยียนเหลียว ไบโอตา” (Yanliao Biota) เป็นบริเวณที่มักพบฟอสซิลในสภาพสมบูรณ์ อันเนื่องมาจากสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ถูกฝังอยู่ใต้เถ้าภูเขาไฟซึ่งเป็นสภาพแวดล้อมที่ปราศจากอากาศ จึงช่วยในการอนุรักษ์สภาพฟอสซิลไว้ได้นั่นเอง โดยปัจจุบันฟอสซิลของไซโนมาครอปส์ บอนดีไอ ถูกเก็บไว้ ณ พิพิธภัณฑ์บรรพชีวินวิทยาจินโจวทางตะวันตกตอนกลางของจีน

เพิ่มเติม – เทอโรเซอร์ (Pterosaur) แม้จะอยู่ในยุคเดียวกับไดโนเสาร์ แต่พวกมันถูกจัดให้เป็นสัตว์เลื้อยคลานบินได้ ถือเป็นคนละกลุ่มกับไดโนเสาร์ โดยทั่วไปจะมีขนาดใหญ่มาก ซึ่งสายพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุดนั้นชื่อว่า เคตซัลโคแอตลัส นอร์โทรพี (Quetzalcoatlus northropi) มีปีกที่กว้างใหญ่เทียบเท่ากับเครื่องบินรบ F-16 หรือประมาณ 10.5 เมตร หนัก 200 กิโลกรัม และสูงพอ ๆ กับยีราฟในปัจจุบันเลยทีเดียว

ด้วยเหตุนี้ พวกมันจึงกลายเป็นที่ถกเถียงในหมู่นักวิจัยว่า แท้จริงแล้วพวกมันบินได้หรือไม่ เพราะแม้อวัยวะดังกล่าวจะมีรูปร่างคล้ายปีกก็จริง แต่ไม่เป็นที่แน่ชัดว่าสามารถพยุงมันขึ้นไปบนอากาศได้ จนกระทั่งมีงานวิจัยที่เปิดเผยว่าพวกมันบินได้จริง เนื่องจากพวกมันมีรยางค์ที่แข็งแรงสำหรับการบินขึ้น มีโครงกระดูกที่เบามากและปีกที่ผ่านการปรับเปลี่ยนผ่านวิวัฒนาการมาโดยเฉพาะ ตลอดจนถุงลม กล้ามเนื้อ เส้นใย และสมอง ที่วิวัฒนาการมาเป็นพิเศษเพื่อทำการบินโดยเฉพาะ ทั้งนี้ ซากฟอสซิลของพวกมันนั้นถูกค้บพบอยู่ทั่วโลก อันเนื่องมาจาก ความหลากหลายของสายพันธุ์ที่มีมากกว่า 200 ชนิด

ลองจินตนาการกันเล่น ๆ ว่าถ้ามนุษย์เราสามารถ ‘กัด’ และ ‘พ่นพิษ’ ใส่ศัตรูได้มันคงเป็นอะไรที่ขนลุกน่าดูเลยใช่มั๊ย ? แต่เราอยากบอกว่ามันอาจเกิดขึ้นได้จริง เพราะงานวิจัยล่าสุดได้เผยข้อมูลอันน่าตกใจว่า ยีนที่ควบคุมต่อมน้ำลายของมนุษย์นั้นมีโอกาสสร้างพิษได้เหมือนกับงูได้จริง ๆ

โดยผลการศึกษาดังกล่าว ที่ถูกตีพิมพ์ลงในวารสาร Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) ระบุว่า ทั้งสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและสัตว์เลื้อยคลานมีพื้นฐานทางพันธุกรรมที่สามารถสร้างพิษในช่องปากได้เหมือนกัน ซึ่งยีนดังกล่าวนี้สามารถพบได้ทั้งในสัตว์ที่มีพิษและสัตว์ไม่มีพิษ

ในการศึกษาครั้งนี้ ทีมวิจัยมุ่งเน้นที่จะศึกษาเกี่ยวกับ “Housekeeping gene” ซึ่งทำหน้าที่สนับสนุนและควบคุมระบบพิษในช่องปากของสัตว์ และจากการตรวจสอบข้อมูลทางพันธุกรรมของกลุ่มตัวอย่างนั่นคือ งู สายพันธุ์ Taiwan habu พบว่า พวกมันมี Housekeeping genes มากถึง 3,000 ยีน อยู่รวมกันเป็นเครือข่าย เรียกว่า “Metavenom network” ทำหน้าที่ควบคุมการสร้างโปรตีนที่เป็นพิษ และสร้างเอนไซม์สำหรับย่อยสลายโปรตีนชนิดต่าง ๆ ซึ่งนับเป็นลักษณะสำคัญที่พบได้ในพิษของงูทั่วไป

ทั้งนี้ เมื่อนักวิจัยตรวจสอบข้อมูลทางพันธุกรรมทั้งหมดของสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิดรวมถึงมนุษย์ พบว่าทั้งหมดมียีนประเภทเดียวกัน โดยยีนที่สร้างพิษในต่อมน้ำลายของมนุษย์จะอยู่ในกลุ่มโปรตีน Kallikrein ซึ่งเป็นส่วนประกอบสำคัญที่พบในสารคัดหลั่งของสัตว์มีพิษหลายชนิด แต่ทว่า โปรตีนดังกล่าวที่พบในมนุษย์และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมบางชนิดกลับไม่ได้ถูกวิวัฒนาการให้มีพิษแต่อย่างใด ซึ่งอาจเป็นเพราะมนุษย์เราไม่จำเป็นต้องใช้พิษในน้ำลายเพื่อความอยู่รอดนั่นเอง

อย่างไรก็ตาม อักนีช บารัว (Agneesh Barua) หนึ่งในทีมนักวิจัย กล่าวว่า “การศึกษาครั้งนี้นับเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญที่บ่งบอกว่า ต่อมพิษของสัตว์นั้นวิวัฒนาการมาจากต่อมน้ำลาย แต่ต่างกันตรงที่สัตว์เลื้อยคลานอย่างงูจะผสมสารพิษและยีนหลายชนิดเข้าไปในน้ำลายของมัน แต่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอย่างหนูผีกลับผลิตพิษที่ง่ายกว่าและมีลักษณะคล้ายกับน้ำลายนั่นเอง”

อักนีช ยังได้กล่าวทิ้งท้ายว่า “การศึกษาครั้งนี้ยังบ่งชี้ว่าทั้งสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ต่างก็ยังคงมียีนสำหรับสร้างพิษอยู่ในร่างกาย ซึ่งเกิดขึ้นนับตั้งแต่ทั้งสองสายพันธุ์ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก โดยในอนาคตเราอาจได้เห็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เช่น มนุษย์ วิวัฒนาการจนสามารถพ่นพิษออกจากปากได้ เนื่องจากโปรตีน kallikrein ในน้ำลายของมนุษย์ ถือเป็นส่วนประกอบสำคัญที่อาจวิวัฒนาการให้มนุษย์กลายเป็น ‘จอมกัด’ ที่ดุร้ายในอนาคตก็เป็นได้”

Fact – มีการทดลองในปี ค.ศ.1980 ซึ่งพบว่า หนูตัวเล็กเพศผู้สามารถผลิตสารพิษร้ายแรงในน้ำลายและพ่นไปยังหนูที่ใหญ่กว่าได้ โดยหากพิจารณาภายใต้เงื่อนไขทางนิเวศวิทยานั้น หนูที่สามารถสร้างโปรตีนที่เป็นพิษในน้ำลายจะสืบพันธุ์ได้ดีกว่าหนูทั่วไป นั่นเท่ากับว่า ในอนาคตข้างหน้าเราอาจได้เห็นหนูมีพิษอยู่มากมายก็เป็นได้

ตั้งแต่การค้นพบ “ปลาไหลไฟฟ้า” (Electric eels) ที่บริเวณป่าแอมะซอนเมื่อ 200 ปีที่แล้ว มาวันนี้ปี 2021 ปลาไหลไฟฟ้าทั้ง 2 สายพันธุ์ 1.Electrophorus voltai 2.Electrophorus varii ที่สามารถสร้างกระแสไฟฟ้าได้ใกล้เคียงกัน 860 โวลต์ ก็ได้ร่วมมือเริ่มล่าด้วยกันเป็นทีม หลังนักวิจัยเฝ้าเก็บข้อมูลมาตลอด 50 ปี จนพบว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเป็นการล่าแบบกลุ่มสุดโหด

ปลาไหลไฟฟ้าเป็นสัตว์สันโดษ โดยเฉพาะเมื่อโตเต็มวัย มันจะอยู่เพียงตัวเดียวลำพัง แน่นอนว่ามันจะล่าเหยื่อด้วยตัวเองเช่นกัน แต่การค้นพบนี้ เกิดขึ้นอย่างเป็นขั้นเป็นตอน คล้ายกับพวกมันประชุมแผนมาอย่างดี ดังนี้
(ข้อมูลอ้างอิง – ถูกตีพิมพ์ผ่านวารสาร Nature Communications ในวันอังคารที่ 11 กันยายนที่ผ่านมา)

ปลาไหลไฟฟ้าแต่ละตัวมีหน้าที่ว่ายต้อนปลาตัวเล็ก ๆ ให้มาอยู่รวมกันเป็นวงกลม – จากนั้นนักล่าจะว่ายวนเพื่อทำให้เหยื่อขยับอยู่ใกล้กันในวงกลมมากที่สุด – เมื่อนักล่าพอใจกับขนาดอันแนบชิดของวงกลมแล้ว – นักล่าแต่ละตัวก็จะคอยปล่อยกระแสไฟฟ้าแล้วว่ายวนสลับกัน – เพื่อให้กระแสไฟฟ้าทั่วถึงเหยื่อทุกตัว – สุดท้ายเมื่อเหยื่อน็อคปลาไหลไฟฟ้านักล่าก็จะจับกินแบบชิว ๆ

“การจับกลุ่มล่าเหยื่อแบบนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ดูเหมือนว่าตั้งแต่ป่าแอมะซอนถูกรุกรานอย่างหนักเริ่มจาก 20 ปีที่แล้ว สัตว์แต่ละชนิดก็มีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ซึ่งสำหรับเจ้าปลาไหลไฟฟ้า พวกมันอาจตกลงล่าร่วมกันเพื่อความอยู่รอด หรืออาจเป็นเพราะจำนวนเหยื่อมีมากขึ้น พวกมันจึงต้องควบคุมระบบนิเวศตามกลไกของธรรมชาติก็อาจเป็นไปได้” – เคนเนธ วาน หัวหน้าโครงการสำรวจ กล่าว

ทั้งนี้ ปลาไหลไฟฟ้า ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในตระกูล ปลาไหล (eel) แต่อย่างใด แต่มันเป็นสัตว์น้ำในวงศ์ปลาใบมีด (Knife Fish ที่บ้านเราเรียก ปลากราย) อีกทั้งมันยังเป็นญาติใกล้เคียงกับปลาดุกมากกว่าปลาไหลที่มันบังเอิญมีลักษณะเหมือนสุด ๆ ครับผม

และสำหรับภาพหน้าปกบทความ มันคือ ปลาไหลมอเรย์ (Moray Eel) เป็นสัตว์ในสายพันธุ์ปลาไหลจริง ๆ ที่ก็สามารถสร้างกระแสไฟฟ้าแล้วปล่อยได้เช่นกัน แต่สิ่งที่ทำให้มอเรย์น่ากลัวจริง ๆ ไม่ใช่ไฟฟ้า แต่คือภายในคอหอยของมันมีกรามขนาดเล็กซ้อนกันอยู่ข้างในหลายชั้น เรียกว่า ฟันคอหอย (Pharyngeal jaw) ใช้สำหรับจับเหยื่อเพื่อไม่ให้หลุด จะได้กลืนเหยื่อลงท้องได้สบาย ๆ ซึ่งปลาไหลมอเรย์เป็นสัตว์เพียงชนิดเดียวที่มีฟันแบบนี้ กลไกนี้เองที่ทำให้ทุกครั้งเวลาเราไปเที่ยวชมสัตว์น้ำ ผู้ดูแลจะคอยเตือนว่าอย่านำมือไปใกล้ปลาไหลชนิดนี้เด็ดขาด

นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยมิสซูรีร่วมกับนักวิจัยจากมหาวิทยาลัยนิวเม็กซิโก ใช้ภาพถ่ายดาวเทียมของ Google Earth เพื่อติดตามความเคลื่อนไหวและความเป็นอยู่ของชนเผ่าในป่าแอมะซอนที่ตัดขาดจากโลกภายนอก ที่อาศัยอยู่ในบริเวณรัฐเอเคอร์ ประเทศบราซิล

ก่อนหน้านี้ คาร์ลอส ไมรีเยส นักวิจัยที่ศึกษาเกี่ยวกับชนเผ่าแอมะซอน ผู้ที่พยายามติดต่อกับชนเผ่าหนึ่งในแอมะซอนด้วยการขับเฮอลิคอปเตอร์เผื่อสอดแนมและหวังจะโยนสิ่งของที่เป็นประโยชน์ไปให้ แต่ทว่า เขากลับถูกสมาชิกในเผ่าโจมตีด้วยการระดมยิงธนูใส่จนได้รับบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้ การสังเกตและเฝ้าติดตามผ่านดาวเทียมจึงเป็นวิธีที่ปลอดภัยต่อตัวนักวิจัยและชนเผ่าเหล่านั้นมากที่สุด

คาร์ลอสระบุว่า “การที่พวกเขาตอบโต้กลับมาเช่นนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกแถมยังเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ เพราะกลุ่มชนเผ่าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า พวกนักวิจัยที่พยายามจะเข้าไปติดต่อกับพวกเขานั้นหวังดีหรือร้ายกันแน่ ดังนั้น การเฝ้าระวังและติดตามจากระยะไกลจึงน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

โดยการติดตามนี้ นักวิจัยจะใช้ดาวเทียมในการประมาณพื้นที่อยู่อาศัย จำนวนสมาชิกของแต่ละชนเผ่า สถานที่อยู่อาศัย และเส้นทางเดินป่าสำหรับหาอาหารหรือเคลื่อนย้ายที่อยู่ ซึ่งนักวิจัยจะนำข้อมูลเหล่านี้ในการกำหนดพื้นที่คุ้มครอง เพื่อเป็นการป้องกันพวกเขาจากการพวกลักลอบตัดไม้ รวมถึงเป็นการรักษาที่อยู่อาศัยให้ชนเผ่าสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้โดยไม่ถูกรบกวน

นอกจากนี้ ภาพถ่ายดาวเทียมยังช่วยตรวจสุขภาพของสมาชิกในชนเผ่าได้ด้วย โดยการพิจารณาจากแหล่งอาหารในบริเวณที่อยู่อาศัยว่าสมบูรณ์หรือไม่ เพียงพอต่อสมาชิกหรือเปล่า อีกทั้ง พฤติกรรมการใช้ชีวิตก็สามารถแสดงถึงสุขภาพได้เช่นกัน ด้วยการสังเกตว่าพวกเขาร่าเริงไหม การเคลื่อนไหวร่างกายเป็นอย่างไร ดูอ่อนแรงหรือไม่ เป็นต้น

ดร.ร็อบ วอร์คเกอร์ หนึ่งในทีมวิจัยกล่าวว่า “มีชนเผ่ามากถึง 100 ชนเผ่าที่ปฏิเสธโลกภายนอก ส่วนใหญ่มีสมาชิกไม่เกิน 40 คน อาศัยอยู่รวมกันในหมู่บ้านเล็ก ๆ ซึ่งชนเผ่าเหล่านี้กำลังเผชิญกับอันตรายจากภัยคุกคามอย่างการตัดไม้ทำลายป่า-การรอบทำเหมืองผิดกฎหมาย จนมีความเสี่ยงสูงมากที่ชนเผ่าของพวกเขาจะค่อย ๆ หายสาบสูญไปในที่สุด นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงต้องยื่นมือเข้าไปช่วย”

Fact – รู้จักกับชนเผ่าเซนทิเนลลีส (Sentinelist Tribe) กลุ่มคนที่โดดเดี่ยวและอันตรายที่สุดในโลก มีสมาชิกราว 300-500 คน อาศัยอยู่บนเกาะ North Sentinel ของมหาสมุทรอินเดีย ชนเผ่านี้ปฏิเสธการติดต่อโลกภายนอก เป็นเวลาเกือบ 10,000 ปีมาแล้ว เพราะ พวกเขากลัวการติดเชื้อจากมนุษย์นอกเผ่า ซึ่งหากใครก็ตามที่เข้าใกล้เกาะจะถูกโจมตีทันที

นี่คือ “หินสุริยะ” (the Sun Stone) ที่ถูกสร้างขึ้นโดยชาวแอซแท็กในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 ซึ่งมันหายสาบสูญไปนานกว่า 300 ปี จนกระทั่งถูกพบเมื่อปี ค.ศ.1790 ณ บริเวณใต้โซกาโล (Zocalo) หรือพื้นที่สี่เหลี่ยมจตุรัสใจกลางกรุงเม็กซิโกซิตี ประเทศเม็กซิโก

โดยหินนี้มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 3.6 เมตร หนา 1.2 เมตร หนักกว่า 21,000 กิโลกรัม ซึ่งนักโบราณคดีผู้ค้นพบในยุคแรกเชื่อว่าหินสุริยะถูกใช้เป็นปฏิทิน ซึ่งตีความได้ว่า 1 เดือนมี 20 วัน และ 1 ปี มี 20 เดือน พร้อมเพิ่มวันพิเศษอีก 5 วันที่ไม่ขึ้นอยู่กับเดือนใดเดือนหนึ่ง โดยปฏิทินนี้จะหยุดเดินเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 2012 จึงเป็นเหตุให้พากันเข้าใจว่าวันนั้นคือ “วันสิ้นโลก”

แต่ทว่า เมื่อความจริงไม่เป็นเช่นนั้น (โลกไม่ได้แตกซะหน่อย) ทีมนักวิจัยจึงรวมตัวกันและศึกษาหินนี้กันใหม่จนได้ข้อสรุปออกมาว่า แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ปฏิทินแต่เป็น “แท่นสำหรับบูชายัญ” ต่างหาก โดยอาศัยการวิเคราะห์และตีความจากลวดลายที่ปรากฏอยู่บนหิน ซึ่งเป็นรูปของเทพเจ้าโตนาติอูห์ (Tonatiuh) เทพแห่งดวงอาทิตย์ที่อยู่ตรงกลาง มีมือซ้ายขวาที่ถือหัวใจมนุษย์และลิ้นที่แลบออกมาเป็นใบมีด บ่งบอกถึงการเสียสละชีวิตเพื่อให้ดวงอาทิตย์ขับเคลื่อนต่อไป

รวมถึงรูปสัตว์โบราณต่าง ๆ ที่หมายถึงการทำลายล้าง เช่น รูปเสือจากัว อุ้งเท้าหมี และกรงเล็บเหยี่ยว เป็นต้น นอกจากนี้ รูปแบบของวงแหวนที่อยู่ล้อมรอบเทพโตนาติอูห์ยังมีลักษณะคล้ายจักรวาลและลักษณะสามเหลี่ยม 8 แฉกที่แสดงถึงรังสีของพระอาทิตย์ อีกทั้ง สัญลักษณ์รูปกระดูกไขว้ เป็นเครื่องยืนยันว่ามันต้องใช้สำหรับการบูชายัญอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม มีการตีความที่นอกเหนือจากการถูกใช้เป็นแท่นบูชา โดยนักโบราณคดี เอมิลี อุมแบร์เกอร์ ระบุว่า” นี่อาจเป็นบันทึกเหตุการณ์ของชาวแอซแท็กก็เป็นได้ เนื่องจากที่ด้านบนของหินมีการสลักวันที่ ซึ่งตีความออกมาแล้วตรงกับปี ค.ศ.1479 อาจเป็นเหตุการณ์ที่ชาวแอซแท็กเชื่อว่า Huitzilopochtli (อ่านว่า วีท-ซี-โล-โพส-ลี) หัวหน้าหรือบุคคลสำคัญที่เสียสละออกรบจนชนะสงคราม เมื่อถึงวันที่เขาเสียชีวิต ทำให้ผู้คนยกย่องให้เขาเป็นเทพ และกลายเป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์”

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดเป็นเพียงการตีความจากนักโบราณคดีเท่านั้น ไม่มีใครทราบความจริงที่แน่นอน แต่จากการตีความทั้งสอง ดูเหมือนสมมุติฐานว่าถูกใช้เป็นแท่นบูชายัญจะดูมีน้ำหนักมากกว่า โดยในปัจจุบัน หินสุริยะนี้ถูกจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์มานุษยวิทยาแห่งชาติ (INAH) ในกรุงเม็กซิโกซิตี้

Fact – อารยธรรมแอซเท็กถือกำเนิดขึ้นในช่วง ค.ศ.1325 ณ บริเวณตอนกลางของประเทศเม็กซิโกในปัจจุบัน วิถีชีวิตของชาวแอซเท็กจะเกี่ยวข้องกับศาสนาและพิธีกรรม มีการสร้างพีระมิดขนาดใหญ่เป็นจำนวนมาก  และมีการบูชายัญมนุษย์เพื่อถวายแด่เหล่าเทพเจ้า โดยเมืองหลวงของชาวแอซเท็กมีชื่อว่า เตนอคทิตลัน (Tenochtitlan) ตั้งอยู่ในบริเวณทะเลสาบเท็กโกโก (Texcoco) เชื่อกันว่าพวกเขาคือบรรพบุรุษของชาวเม็กซิโกในปัจจุบัน