ย้อนไปในช่วงสงครามเย็น “สตานิสลาฟ เยฟกราโฟวิช เปตรอฟ” นายทหารนาวาอากาศโทของกองทัพสหภาพโซเวียต ได้รับมอบหมายให้จับตาดูหน้าจอเครื่องตรวจจับขีปนาวุธอย่างใกล้ชิด เพื่อดูว่ามีการโจมตีใด ๆ มาจากฝ่ายสหรัฐฯ หรือไม่ และจะต้องรายงานสิ่งที่พบให้กับผู้บังคับบัญชาทราบโดยทันที ซึ่งด้วยหน้าที่นี้เองที่ทำให้เขาสามารถหยุดยั้งการเกิดสงครามโลกครั้งที่ 3 ได้ในที่สุด

โดยเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 26 กันยายน ปี ค.ศ.1983 จู่ ๆ เครื่องตรวจจับก็แสดงผลจุดสีแดง 5 จุด บนหน้าจอ ซึ่งบ่งชี้ว่าอาจเป็นขีปนาวุธ 5 ลูกกำลังมุ่งตรงมายังโซเวียต แต่เปตรอฟกลับสงสัยว่า นี่อาจเป็นการทำงานที่ผิดพลาดของระบบ เนื่องจากเครื่องตรวจจับนั้นยังใหม่ และไม่ค่อยน่าเชื่อถือ อีกทั้งเปตรอฟยังสงสัยว่าหากสหรัฐฯ ต้องการจะโจมตีจริง ๆ พวกเขาคงยิงขีปนาวุธมาเต็มขั้น ดังนั้น 5 ลูกที่ตรวจจับได้จึงดูไม่สมเหตุสมผลนัก

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตัดสินใจ “ไม่แจ้ง” การแสดงผลดังกล่าวแก่ผู้บังคับบัญชา ซึ่งแม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจนัก แต่การตรวจสอบในภายหลังพบว่า “คอมพิวเตอร์ทำงานผิดพลาดจริง ๆ” โดยจุดสีแดงดังกล่าวมาจากการตรวจจับแสงแดดที่สะท้อนจากเมฆนั่นเอง

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหากเปตรอฟเลือกตัดสินใจแจ้งผู้บังคับบัญชา? ตอบ : เป็นไปได้ว่า โซเวียตอาจตัดสินใจโจมตีกลับทันที ซึ่งตามรายงานของสภาคองเกรส (ปี ค.ศ.1979) ระบุว่า ณ ตอนนั้นโซเวียตมีหัวรบนิวเคลียร์ประมาณ 35,000 ลูก ในขณะที่สหรัฐฯ มี 23,000 ลูก ดังนั้น หากโซเวียตโจมตีอย่างเต็มรูปแบบจะสามารถสังหารประชาชนสหรัฐฯ ได้มากถึง 82-180 ล้านคน ซึ่งคิดเป็น 35-77% ของประชากรทั้งหมด และเมื่อสหรัฐฯ โจมตีกลับ จะทำให้ชาวโซเวียตล้มตายไปประมาณ 54-108 ล้านคน หรือคิดเป็น 20-40% ของประชากรทั้งหมด

แน่นอนว่าผลของสงครามจะไม่จบเพียงเท่านี้ เพราะมันจะตามมาด้วยการเข้าร่วมของนานาประเทศทั่วโลก ซึ่งจะทำให้เกิดการสูญเสียมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การหยุดชะงักของอุตสาหกรรมการผลิตอาหารและการพังทลายของเศรษฐกิจโลกอาจจะทำให้ผู้คนราว 2 พันล้านคนทั่วโลกล้มตายจากภาวะความอดยากในที่สุด ทั้งนี้ การไม่แจ้งผลการทำงานของคอมพิวเตอร์ในครั้งนั้น ทำให้เปตรอฟถูกตำหนิจากผู้บังคับบัญชาระดับสูง แต่เขากล่าวว่า “ผมยอมมีความผิดจากการบกพร่องต่อหน้าที่ ดีกว่าต้องเป็นคนจุดชนวนเริ่มสงครามโลกครั้งที่ 3”

โดยเปตรอฟไม่เคยเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เนื่องจากกลัวว่าโซเวียตจะเสื่อมเสียชื่อเสียงที่มีเทคโนโลยีที่ทำงานผิดพลาด จนกระทั่งปี ค.ศ.1998 เมื่อบันทึกของอดีตนายทหารระดับสูงของโซเวียตถูกเผยแพร่ นั่นทำให้ทั่วโลกได้รับรู้ถึงความกล้าหาญของเปตรอฟและทำให้เขาได้รับรางวัลอันทรงเกียรติมากมายในเวทีระดับโลก

อย่างไรก็ตาม แม้ทั่วโลกจะสดุดีในความกล้าหาญของเปตรอฟ แต่ในรัสเซียเขาไม่เคยได้รับการพูดถึงใด ๆ เลย ซึ่งในช่วงบั้นปลายชีวิต เปตรอฟอาศัยอยู่ในบ้านพักย่านชานเมืองมอสโกเพียงคนเดียว ก่อนจะเสียชีวิตในเดือนพฤษภาคม ปี 2017 ซึ่งข่าวการเสียชีวิตของเขามีเพียงครอบครัวเท่านั้นที่รู้ และไม่มีสื่อในประเทศนำเสนอข่าวแต่อย่างใด โดยหลังจากนั้น 4 เดือนจึงมีการเปิดเผยข่าวการเสียชีวิตของเขาให้ทั่วโลกโดยเพื่อนชาวเยอรมันของเขานั่นเอง

เมื่อปี 2007 มีการพาดหัวข่าวจากสำนักข่าวทั่วโลก ว่านักวิจัยจากมหาวิทยาลัยบังกอร์ แห่งสหราชอาณาจักร เผลอฆ่าหอยกาบ (ถูกตั้งชื่อว่า” หมิง”) ที่มีอายุถึง 507 ปีโดยไม่ได้ตั้งใจ เนื่องจากต้องการศึกษาว่ามันมีอายุเท่าไหร่ ซึ่งนี่นับว่าเป็นการจบชีวิตสัตว์ที่มีอายุยืนมากที่สุดเท่าที่โลกเคยพบมา ทั้งที่หากปล่อยไว้มันจะมีอายุต่อไปได้อีกยาวเลยล่ะ

เรื่องนี้สร้างความไม่พอใจให้กับนักอนุรักษ์ธรรมชาติอย่างมาก แต่ทว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ตามรายงานของ National Geographic ระบุว่า หอยหมิงถูกพบครั้งแรกเมื่อปี 2006 ที่ใต้มหาสมุทรในประเทศไอซ์แลนด์ พร้อมกับตัวอย่างสัตว์ทะเลอื่น ๆ อีกกว่า 200 ตัว โดยมีจุดประสงค์เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงของมหาสมุทรและสภาพอากาศ รวมถึงผลกระทบที่เกิดขึ้นกับสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลจากการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ ซึ่งพวกมันเสียชีวิตตั้งแต่นำขึ้นมาบนเรือแล้วต่างหาก ไม่ได้ถูกฆ่าระหว่างการศึกษาอย่างที่เข้าใจกัน

นอกจากนี้ สำนักข่าว BBC ยังรายงานเสริมว่า ในปี 2011 มีงานวิจัยที่เผยให้เห็นว่าสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลส่วนมากแล้วจะมีอายุมากเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบสัตว์ที่มีอายุมากกว่า 100 ปี เจมส์ สคอร์ส นักธรณีวิทยาทางทะเลผู้นำทีมวิจัย ระบุว่า หอยในทะเลจะมีวงปีเกิดขึ้นบนเปลือกทุกปีตามอายุที่เพิ่มขึ้น ซึ่งวงปีเหล่านี้สามารถบอกความเปลี่ยนแปลงของมหาสมุทรในแต่ละปีได้ เช่น

หากปีนั้นมหาสมุทรมีอุณหภูมิน้ำที่เหมาะสม แหล่งอาหารสมบูรณ์ กระแสน้ำทะเลคงที่ เส้นวงปีจะขึ้นคมชัดเนื่องจากสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยอุดมสมบูรณ์ทำให้สามารถเติบโตได้เต็มที่ และหากปีไหนที่อุณหภูมิน้ำร้อนจัดหรือเย็นจัด กระแสน้ำทะเลรุนแรง ขาดสารอาหาร เส้นวงปีอาจไม่ปรากฏชัดเจน เนื่องจากในปีนั้นพวกมันขยายขนาดเปลือกได้ไม่เต็มที่ เป็นต้น

โดยระหว่างการศึกษาตัวอย่างทั้งหมดที่เก็บมาได้ นักวิจัยพบว่าหอยหมิงแตกต่างจากตัวอย่างสัตว์ทะเลอื่น ๆ ที่เก็บมาได้ เนื่องจากมันมีวงปีที่ถี่ผิดปกติ ซึ่งจากการตรวจสอบครั้งแรกคาดว่ามันมีอายุระหว่าง 405-410 ปี ก่อนจะทราบตัวเลขที่แท้จริง (507 ปี) หลังนักวิจัยทำการแกะเปลือกและไปส่องด้วยกล้องจุลทรรศน์ ณ ตอนนั้น พวกเขาช็อกมาก เพราะรู้ตัวทันทีว่าเพิ่งแยกชิ้นส่วนสัตว์ที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดในโลกไป

สุดท้าย แม้การตายของหอยหมิงจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่นักวิจัยเชื่อว่านี่อาจนำไปสู่ความก้าวหน้าครั้งสำคัญสำหรับนักวิทยาศาสตร์ในการวิจัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและผลกระทบต่อระบบนิเวศของโลก แต่อย่างไรก็ตาม นักวิจัยเชื่อว่า ในมหาสมุทรจะต้องมีสิ่งมีชีวิตที่อายุมากกว่าหอยหมิงแน่นอน และที่สำคัญหอยชนิดนี้เป็นหอยพาณิชย์ ดังนั้นไม่แน่ว่า หากคุณชื่นชอบเมนูซุปหอย คุณอาจเผลอกินหอยที่อายุหลายร้อยปีเข้าแบบไม่รู้ตัวก็เป็นได้

Fact – เพราะเหตุใด? “หอยนางรม” ถึงเป็นยาโด๊ปชั้นเลิศของผู้ชาย ตอบ : เนื่องจากหอยนางรมมี “ธาตุสังกะสี” มากถึง 75 มิลลิกรัมต่อน้ำหนัก 1 กรัม ซึ่งธาตุสังกะสีเป็นแร่ธาตุสำคัญในการสร้างฮอร์โมนเพศชายและผลิตตัวอสุจิ แถมทำให้มีความรู้สึกทางเพศมากขึ้นด้วย

รู้จักกับต้น “จิมปี-จิมปี” (Gympie-Gympie) ชื่อวิทยาศาสตร์ Dendrocnide moroides เป็นต้นไม้ที่ลักษณะภายนอกดูธรรมดาไม่มีลักษณะโดดเด่น แต่ความจริงแล้ว..นี่คือต้นไม้ที่อันตรายที่สุดในโลก เพราะใบของมันถูกปกคลุมด้วยเข็มพิษขนาดเล็กมากมายที่สามารถสร้างความเจ็บปวดระยะยาว จนเคยมีเรื่องเล่าว่ามีทหารคนหนึ่งยอมยิงตัวตายเพราะเผลอเอาใบจิมปี–จิมปีไปเช็ดก้น

โดยต้นจิมปี–จิมปี ถูกพบครั้งแรกเมื่อช่วงปี ค.ศ.1860 ถูกตั้งชื่อตามถิ่นกำเนิดที่พบคือในป่าฝนทางตะวันออกเฉียงเหนือ ณ เมืองจิมปี ประเทศออสเตรเลีย ใบมีลักษณะเป็นรูปหัวใจ มีขนปกคลุม (เข็มพิษ) สามารถโตได้สูงสุด 3 เมตร ใบมีตั้งแต่ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือไปจนถึงขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 50 เซนติเมตรเลยทีเดียว

ซึ่งจากการศึกษา นักวิจัยยังไม่ทราบสารและองค์ประกอบพิษของพืชชนิดนี้ แต่โครงสร้างของมันมีลักษณะเหมือนกระเปาะที่สะสมพิษเอาไว้และเข็มเล็กกลวงคล้ายเข็มฉีดยา โดยทันทีที่ถูกสัมผัส เข็มจะทิ่มไปยังผิวหนังและปล่อยพิษเข้าสู่เนื้อเยื้อ ไม่เพียงเท่านี้ เข็มพิษยังสามารถลอยไปในอากาศได้ หากเผลอสูดดมเข้าไปอาจทำให้น้ำมูกไหล ระคายเคือง และเลือดออกโพรงจมูกได้

ไคริล บลอมเลย์ อดีตทหารชาวออสเตรเลีย กล่าวกับ Australian Geographic ว่า “ระหว่างการฝึกในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ผมบังเอิญไปนอนทับต้นจิมปี-จิมปี ซึ่งมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยล่ะ ผมแทบทนความเจ็บปวดไม่ไหว นอนหลับไม่ได้ และต้องเข้ารับการรักษานาน 3 สัปดาห์ ระหว่างนั้นมันรู้สึกเหมือนโดนงูกัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งผ่านไป 2 ปี ความเจ็บปวดนี้ถึงหายไป

ในปี ค.ศ.1989 มารินา เฮอร์เลย์ นักพฤกษศาสตร์จากมหาวิทยาลัยนิวเซาท์เวลส์ หนึ่งในผู้เชี่ยวชาญเรื่องไม้มีพิษ ได้เดินทางไปยังป่าฝน Atherton Tablelands ในรัฐควีนส์แลนด์ และศึกษาอยู่ที่นั่นเป็นระยะเวลานานกว่า 3 ปี ซึ่งระหว่างที่ศึกษามารินาโดนต่อยอยู่หลายครั้ง โดยเธออธิบายไว้ในบทความ The Conversation ว่า

“ทันทีที่โดนต่อยคุณจะรู้สึกเหมือนโดนไฟเผาและถูกไฟช็อตในเวลาเดียวกัน ณ บริเวณผิวหนังที่สัมผัสกับต้นจิมปี-จิมปี แต่นั่นก็เป็นเพียงอาการเรียกน้ำย่อย เพราะความเจ็บปวดแบบขีดสุดจะตามมาหลังจากผ่านไป 20-30 นาที ซึ่งความน่ากลัวที่แท้จริงของมันคือ เข็มพิษของมันจะฝังอยู่ใต้ผิวหนัง ไม่สามารถดึงออกได้ (หรือดึงออกยาก) และจะคงออกฤทธิ์ยาวนาน 6 เดือน ซึ่งช่วงเวลาระหว่างนี้ หากผิวถูกสัมผัสหรือโดนน้ำ ความเจ็บปวดจะกลับมาเหมือนวันแรกที่โดนเลยล่ะ”

อย่างไรก็ตาม แม้มันจะมีพิษที่รุนแรงแต่ทว่าระหว่างการศึกษา มารินาพบว่ามีแมลงและสัตว์หลายชนิดกินใบของต้นจิมปี-จิมปีได้ และดูเหมือนมันจะเป็นอาหารโปรดของตัวพาเดเมลอนขาแดง (Red-Legged Pademelons) อีกด้วย ซึ่งยังไม่มีคำตอบแน่ชัดว่าพวกมันกินโดยไม่ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจมีการศึกษาและวิจัยเพิ่มเติมเพื่อนำไปสู่การพัฒนายารักษาและยาแก้ปวดที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น

Fact – พิษที่รุนแรงที่สุดเท่าที่มนุษย์รู้จักคือ พิษโบทูลินัมประเภท “Botulinum Toxin type H” ซึ่งมีความรุนแรงมากถึงขนาดที่ใช้พิษเพียงแค่ 2 ส่วนพันล้านกรัม ก็เพียงพอจะฆ่าผู้ใหญ่หนึ่งคนได้สบาย

นี่คือ “นกยางดำ” (Black heron – ชื่อวิทยาศาสตร์ : Egretta ardesiaca) เป็นสัตว์ในตระกูลเดียวกับนกกระสา แต่นกสายพันธุ์นี้มักพบได้แถบแอฟริกาใต้เป็นส่วนใหญ่ และบางแห่งในยุโรป โดยสิ่งที่ทำให้นกยางดำเป็นที่รู้จักกันทั่วก็คงหนีไม่พ้นเรื่องพฤติกรรมการล่าที่โคตรเท่ของพวกมัน ซึ่งมีชื่อเรียกว่า “Canopy Feeding”

โดยการล่าจะเกิดขึ้นในช่วงกลางวันหรือก่อนพระอาทิตย์ตก พวกมันจะกางปีกออกกว้าง ๆ ครอบหัวตัวเองคล้ายร่มและก้มหาเหยื่อที่เป็นปลาตัวเล็ก แมลง และกุ้ง ซึ่งในสายพันธุ์ของนกยาง จะมีเพียงนกยางดำชนิดเดียวเท่านั้นที่ใช้วิธีล่าเหยื่อแบบนี้

อเล็กซ์ อีแวนส์ นักวิจัยนกแห่งมหาวิทยาลัยลีดส์ กล่าวว่า “ในนกยางชนิดอื่น เช่น นกยางแดง พวกมันจะใช้เท้าแกว่งน้ำเพื่อก่อกวนให้เหยื่อตกใจ จากนั้นจึงใช้ปากที่เหมือนชมวกแทงไปที่ตัวเหยื่อ ซึ่งเดิมทีนกยางดำอาจจะใช้วิธีเดียวการนี้เช่นกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกมันเรียนรู้ได้ว่าวิธีการดังกล่าวช่วยให้ล่าเหยื่อได้น้อย ดังนั้นมันจึงเรียนรู้ที่จะล่าเหยื่อในแบบของตัวเอง ซึ่งบางทีพวกมันอาจใช้ทั้งสองวิธีร่วมกันเพื่อทำให้มันเป็นนักล่าที่สมบูรณ์”

ทั้งนี้ ไม่มีการอธิบายไว้อย่างแน่ชัดว่าเหตุใดนกยางดำจึงกางปีกเหมือนร่มเพื่อล่าเหยื่อ แต่มีทฤษฎีที่น่าสนใจจากผู้เชี่ยวชาญที่อธิบายไว้ 2 ทฤษฎีด้วยกัน โดยทฤษฎีแรกของ เคนน์ คอฟแมน ผู้เชี่ยวชาญด้านนกจากนิตยสาร Audubon อธิบายไว้ว่า “เป็นไปได้ที่นกยางดำตั้งใจจะสร้างร่มเพื่อให้เกิดเงาลักษณะเป็นพุ่มบริเวณใต้ปีกเพื่อใช้ ‘หลอกล่อ’ ปลาให้เข้ามาใกล้ เพราะอาจจะคิดว่าเงาที่เกิดขึ้นเป็นพื้นที่หลบภัยนั่นเอง”

อีกทฤษฎีต่อมาของ บิลล์ ชิลด์ส ศาสตราจารย์กิตติคุณจาก SUNY-ESF อธิบายไว้ว่า “หากเปรียบเทียบกับมนุษย์ มันคงเหมือนการใส่แว่นกันแดดเพื่อลดแสงสะท้อนในช่วงที่เราไปตกปลา ในทำนองเดียวกัน นกยางดำก็ใช้กลยุทธ์เดียวกันจากเงาใต้ปีกของตัวเอง เพื่อลดแสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์ ซึ่งนั่นจะทำให้มันมองเห็นการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้น้ำได้ชัดเจนขึ้น จึงไม่แปลกที่พวกมันสามารถหาเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว”

นอกจากวิธีการล่าเหยื่อ นกยางดำยังมีความโดดเด่นในเรื่องของการหาคู่เช่นกัน เพราะเมื่อถึงฤดูผสมพันธุ์ นกยางดำตัวผู้จะนำเศษกิ่งไม้มาสร้างรังไว้ก่อน จากนั้นพวกมันจะยืนบนรังที่ยังสร้างไม่เสร็จและเชิดหน้าชูคอขึ้น พร้อมกับพองขนให้ฟูและส่งเสียงดัง เพื่อดึงดูดให้ตัวเมียสนใจ ซึ่งหากจีบติดและผสมพันธุ์กัน ตัวผู้จะทำหน้าที่หาวัสดุมาให้ตัวเมียเป็นผู้สร้างรัง แถมมันจะยังคงอยู่เป็นคู่กันกับตัวเมียต่อไปอีกด้วย

เพิ่มเติม – นกยางดำ มีลักษณะทั่วไปที่ชัดเจนคือ ขนทั้งตัวเป็นสีดำมันวาว มีเท้าสีเหลืองเช่นเดียวกับสีของนัยตา สูงประมาณ 42.5–66 ซม. ปีกกว้างได้มากสุด 95 ซม. มักพบได้ในบริเวณพื้นที่เปิดโล่งใกล้กับทะเลสาบและบ่อน้ำจืด โดยในช่วงของการล่าเหยื่อ พวกมันมักล่าอย่างสันโดษ แต่หากล่าร่วมกับฝูง เราอาจเห็นร่มนักล่าของมันกางพร้อมกันได้มากถึง 200 ตัวเลยทีเดียว

งานวิจัยที่ตีพิมพ์ลงในวารสาร PLoS One โดยทีมวิจัยของ JAMSTEC ประเทศญี่ปุ่น สามารถไขความลับของ “แอมฟิพอด” สายพันธุ์ Hirondellea gigas ว่าทำไมพวกมันถึงสามารถอาศัยอยู่ในน้ำลึกกว่า 10,000 เมตร โดยที่ร่างกายไม่แตกสลายได้ ซึ่งความลับก็คือ “เกราะอะลูมิเนียม” ที่สร้างขึ้นมาหุ้มร่างกายไว้นั่นเอง

โดยแอมฟิพอดสายพันธุ์ทั่วไปจะสามารถสังเคราะห์หินปูนหรือแคลเซียมคาร์บอเนตจากน้ำ เพื่อใช้เป็นเกราะห่อหุ้มร่างกายช่วยป้องกันจากสัตว์นักล่า แต่ทว่า เกราะลักษณะนี้จะเปราะบางลงทันที เมื่อแอมฟิพอดไปอยู่ในใต้ทะเลระดับต่ำกว่า 5,000 เมตร ซึ่ง ณ จุดนั้น พวกมันต้องเผชิญกับแรงดันมหาศาลที่มากกว่าระดับพื้นผิวพันเท่า อีกทั้งเรื่องของอุณหภูมิ และกรดจากทุกทิศทาง

แต่สำหรับสายพันธุ์ Hirondellea gigas ที่ถูกพบใต้ทะเลลึกประมาณ 10,929 เมตร บริเวณ “Challenger Deep” ซึ่งเป็นจุดที่ลึกที่สุดของร่องลึกมาเรียนา โดยทีมวิจัยได้ตรวจสอบองค์ประกอบทางเคมีของโครงกระดูกภายนอกของแอมฟิพอดสายพันธุ์นี้ ทำให้พบว่านอกจากเกราะแบบปกติแล้ว แต่พวกมันเรียนรู้ที่จะใช้ “อะลูมิเนียม” มาเป็นส่วนผสมในการเสริมความแข็งแกร่งของเกราะ จึงทำให้สามารถอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมสุดขั้วแบบนั้นได้

แล้วพวกมันไปหาอะลูมิเนียมมาจากไหน ? เพราะหากเปรียบเทียบกับแคลเซียมคาร์บอเนตที่พบได้ทั่วไปในน้ำ แต่อะลูมิเนียมนั้นถือเป็นวัสดุที่พบได้น้อยมากในสภาพแวดล้อมใต้ทะเล ดังนั้น นักวิจัยจึงได้เก็บตัวอย่างของตะกอนจากซากพืชซากสัตว์ที่เป็นอาหารของแอมฟิพอด บริเวณพื้นผิวล่างสุดของ Challenger Deep มาวิเคราะห์ ก่อนจะพบ อะลูมิเนียมไอออนที่ปะปนอยู่ในซากพืชซากสัตว์เหล่านั้น

โดยภายในลำไส้ของแอมฟิพอดจะมีสารเคมีที่เป็นน้ำตาลที่ได้รับจากสภาพแวดล้อมใต้ทะเลลึกซึ่งจะคอยทำหน้าที่สกัดอะลูมิเนียมจากการบริโภคซากพืชซากสัตว์ให้อยู่ในรูปของ “เจล” อะลูมิเนียมไฮดรอกไซด์ ซึ่งเป็นสารชนิดเดียวกับยาลดกรดในกระเพาะอาหาร ฮิเดกิ โคบายะชิ หนึ่งในผู้ร่วมวิจัยกล่าวว่า “ในสภาพแวดล้อมที่เป็นน้ำทะเลอัลคาไลน์ อะลูมิเนียมจะเปลี่ยนไปอยู่ในรูปของเจล ซึ่งจะเป็นเกราะที่คอยป้องกันให้แคลเซียมคาร์บอเนตในโครงกระดูกภายนอกไม่ให้ถูกทำลายจากแรงดันมหาศาลนั่นเอง”

เพิ่มเติม – แอมฟิพอดคือนักกำจัดซากแห่งท้องทะเล ครั้งหนึ่งนักวิจัยจากมหาวิทยาลัยไซมอน ฟราสเซอร์ (Simon Fraser University) ในประเทศแคนาดา ได้ทำการทดลองเพื่อศึกษาเกี่ยวกับการเน่าเปื่อยของสิ่งมีชีวิตใต้ทะเล ทางทีมวิจัยจึงนำซากหมูลงไปไว้ที่ใต้ทะเล ที่บริเวณช่องแคบของรัฐจอร์เจีย ในสหรัฐฯ ที่ความลึก 300 เมตร จากนั้นได้ตั้งกล้องเพื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ผลปรากฏว่า ซากหมูถูกย่อยสลายเหลือแต่โครงกระดูกภายใน 10 วัน

Fact – เมื่อปี 2012 ได้มีการค้นพบ แอมฟิพอดที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก บริเวณใต้ทะเลลึก 7,000 เมตร ใกล้นิวซีแลนด์ มันมีขนาดใหญ่วัดได้ถึง 34 เซนติเมตร ซึ่งปกติแอมฟิพอดจะมีขนาดประมาณ 2-3 เซนติเมตรเท่านั้น ปัจจุบันนักวิจัยยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเหตุใดมันถึงมีขนาดใหญ่ผิดปกติได้ขนาดนั้น

เมื่อปี ค.ศ.1920 นักบินกองทัพอากาศสหราชอาณาจักรได้บินอยู่เหนือทะเลทรายของประเทศอิสราเอล จอร์แดน และอียิปต์ ซึ่ง ณ จุดนั้นพวกเขาได้เห็นสัญลักษณ์แปลก ๆ ที่พวกเขาเรียกกันว่า “ว่าวทะเลทราย” (Desert Kites) ตามรูปร่างของมัน และแม้มันจะสร้างความสงสัยให้ผู้คนจากโลกตะวันตก แต่กับชาวเบดูอินท้องถิ่น พวกเขารู้จักสิ่งเหล่านี้มาแล้วหลายพันปี

โดยนับตั้งแต่ครั้งนั้น ต่อมามีการค้นพบว่าวทะเลทรายอีกมากมายกว่า 2,000 ตัว ที่กระจายอยู่ทั่วคาบสมุทรอาหรับและไซนาย ซึ่งหลังจากการตรวจสอบทราบว่าโครงสร้างเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกสร้างขึ้นในช่วง 4,000-2,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช แต่ที่เก่าแก่ที่สุดอาจย้อนไปไกลกว่า 8,000 ปีก่อนคริสต์ศักราชเลยทีเดียว โดยการสำรวจและวิเคราะห์โครงสร้างทั้งหมด นักโบราณคดีจึงสันนิษฐานว่า-ว่าวทะเลทรายพวกนี้ถูกใช้เป็นกับดักเพื่อจับสัตว์จำนวนมาก

ซึ่งโครงสร้างของว่าวทะเลทราย ประกอบด้วยผนังหินสองฝั่งที่มีความหนาและสูงต่างกันไป แถมยังทอดยาวไปไกลหลายร้อยเมตร-หลายกิโลเมตร โดยปากทางเข้าของกับดักจะมีลักษณะคล้ายตัว V เพื่อให้สัตว์เข้าง่ายแต่ออกยาก และภายในจะมีหลุมดักมีเส้นผ่านศูนย์กลางตั้งแต่ 2-3 เมตร ไปจนถึง 100 เมตร ลึกประมาณ 6-15 เมตร ซึ่งลึกพอที่สัตว์จะไม่สามารถกระโดดหนีได้ ซึ่งเรียกหลุมนี้ว่า “พื้นที่สังหาร”

ต่อมาในปี 2011 ทีมนักโบราณคดีจากอิสราเอลและสหรัฐฯ ได้ขุดพบซากของกาเซลล์สายพันธุ์เปอร์เซียที่ชื่อว่า “Gazella Subguttyroza” อายุประมาณ 4,000 ปี ก่อนคริสต์ศักราช บริเวณใกล้ ๆ กับว่าวทะเลทราย ดังนั้นการค้นพบครั้งนี้จึงเป็นหลักฐานยืนยันว่า โครงสร้างลึกลับนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อการล่าสัตว์โดยมนุษย์ยุคหินใหม่จริง ๆ

นอกจากนี้ อีกหนึ่งสิ่งที่ทำในนักโบราณคดีรู้สึกทึ่งกับว่าวทะเลทรายคือ ความเข้าใจพฤติกรรมสัตว์ของมนุษย์ยุคนั้น ที่ทำให้สามารถสร้างกับดักล่าสัตว์ได้อย่างมีประสิทธิภาพขนาดนี้ โดยวิธีการล่าลักษณะนี้จะต้องใช้คนจำนวนมาก แบ่งเป็นฝ่ายไล่ต้อนฝูงสัตว์ และฝ่ายดักรอฆ่าสัตว์ที่เข้ามายังพื้นที่สังหาร

อย่างไรก็ตาม เมื่อปี 2013 งานวิจัยของ Quaternary International สำรวจพบโครงกระดูกของกาเซลล์หายากหลายชนิดทั้ง Gazella Subguttyroza, Gazella Dorcas และ Gazella Arabica ในว่าวทะเลทรายของซีเรียโดยปัจจุบันพวกมันถูกจัดอยู่ในสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ ซึ่งนั่นทำให้นักวิจัยตั้งข้อสังเกตว่า “เป็นไปได้ที่คนในยุคก่อนอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้สัตว์สายพันธุ์ดังกล่าวลดจำนวนลงไปมาก จนกลายมาเป็นสัตว์ที่เสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ในปัจจุบัน”

Fact – ยุคหิน หมายถึง ช่วงเวลาสมัยบรรพบุรุษมนุษย์สร้างเครื่องมือจากหิน ไม้ และกระดูก หรือวัสดุอื่น ๆ เป็นเครื่องมือในการดำรงชีวิต แบ่งเป็นยุคหินเก่า ยุคหินกลาง และยุคหินใหม่ โดยแต่ละยุคจะเป็นวิวัฒนาการการใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน เริ่มที่ยุคหินเก่า-เริ่มรู้จักศิลปะวาดภาพสัตว์บนผนังถ้ำมีพิธีฝังศพ อาศัยอยู่ในถ้ำ อยู่กันเป็นครอบครัวแต่ยังไม่เป็นชุมชน และใช้เครื่องมือหินแบบหยาบๆ

ถัดมายุคหินกลาง-เริ่มมีการนำวัสดุธรรมชาติมาใช้ประโยชน์ เช่น ทำตะกร้าสาน ทำรถลาก และเครื่องมือเครื่องใช้ที่ทำด้วยหินก็มีความประณีตมากขึ้น เริ่มรู้จักการเลี้ยงสัตว์และเพราะปลูก ต่อมาในยุคหินใหม่-มนุษย์ตั้งถิ่นฐานเป็นหลักแหล่ง ทำการเกษตรอย่างเป็นระบบ อยู่รวมกันเป็นหมู่บ้าน รู้จักทอผ้า ทำเครื่องปั้นดินเผา และเริ่มมีการแลกเปลี่ยนสินค้า กลายเป็นจุดเริ่มต้นของการค้าขาย