ในอดีต – จักรพรรดิของจีนทุกพระองค์ จะได้รับภารกิจสำคัญตั้งแต่เกิด นั่นคือ “ต้องมีทายาทเพื่อสืบทอดราชวงศ์ต่อไปให้ได้” ด้วยเหตุนี้ จึงมีการจัดสถานที่ “ฮาเร็ม” (Harem) เพื่อเพิ่มโอกาสที่จะได้โอรสเพศชายมาสืบทอดบัลลังค์มากขึ้น โดยแต่ละราชวงศ์จะมีการจัดฮาเร็มที่ต่างกันออกไป ซึ่งหากรวมแล้วมีผู้หญิงที่เข้าร่วมฮาเร็มในจักวรรดิจีนมากถึง 20,000 คน โดยในบทความนี้จะยกตัวอย่างการจัดฮาเร็มของ “จักรพรรดิหงอู่” จักรพรรดิพระองค์แรกแห่งราชวงศ์หมิง (รางชวงศ์นี้มีนางสนมอยู่ในฮาเร็มมากที่สุดกว่า 9,000 คน ตลอดเวลาร่วม 300 ปี)

โดยฮาเร็มของพระเจ้าหงอู่ แบ่งออกเป็น 3 ชนชั้น คือ 1.จักพรรดินี (empress) 2.พระมเหสี (consort) 3.นางสนม (concubine)

จักรพรรดินี คือหญิงสาวที่อยู่เป็น “ภรรยา (ทางการ)” ได้รับการยกย่องให้เป็น “มารดาของโลก” และเป็นผู้หญิงที่ได้รับการเคารพนับถือสูงสุดในจีน เป็นรองเพียงจักรพรรดิและแม่ของจักรพรรดิเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีตำแหน่งที่เรียกว่า “อัครมเหสี” (คือภรรยาของจักรพรรดิองค์ก่อนหน้าที่เสียชีวิตไปแล้ว-มีอำนาจเท่ากันด้วย)

รองลงมาจะเป็น “พระมเหสี” คือหญิงสาวที่จักรพรรดิถูกใจก็จะได้รับเชิญเข้าวัง ลำดับสุดท้ายคือ “นางสนม” จะเป็นการคัดเลือกจากหญิงสาวสามัญชนทั่วไป หรือบางราชวงศ์จะคัดเลือกจากหญิงสาวที่มีชาติตระกูล (การคัดเลือกสนมจะเปลี่ยนไปตามแต่ราชวงศ์)

การคัดเลือกนางสนมจาก 5,000 คน เหลือ 50 คน –  ฮาเร็มของพระเจ้าหงอู่จะทำการคัดเลือกหญิงสาวสามัญชนทั่วไป (ที่มีอายุตั้งแต่ 14-16 ปี ที่ยังไม่ได้แต่งงาน จำนวน 5,000 คน) ให้เข้ารับการคัดเลือก ในสมัยนั้นการถูกคัดเลือกเข้าไปเป็นนางสนมไม่ใช่เรื่องน่ายินดี เพราะหากได้รับการคัดเลือกเข้าวังจะไม่มีวันได้ออกมาอีก ทำให้เมื่อใกล้ถึงช่วงคัดเลือกนางสนม ชาวบ้านจะเร่งหาคู่ให้ลูกหรือหลานสาวของตัวเองเพื่อเลี่ยงการถูกคัดเลือก นี่จึงเป็นสาเหตุให้ประเทศจีนมีประชากรมากนั่นเอง

และผู้ที่ทำการคัดเลือกนางสนมก็คือ “ขันที” โดยจะคัดเลือกจากหญิงสาวทั้งหมด 5,000 คน ให้เหลือเพียง 50 คน ซึ่งในขั้นตอนการคัดเลือก จะแบ่งออกเป็น 4 ด่านด้วยกัน (บอกได้เลยว่าละเอียดยิบเลยล่ะ)

ด่านแรก “ฟัน” หญิงสาวที่จะมาเป็นนางสนมจะต้องมีฟันที่เรียงตัวสวยโดยธรรมชาติทั้งบน-ล่าง ห้ามมีฟันเก ฟันเบี้ยว หรือฟันที่ยาวเกินไป เล็กเกินไป ใหญ่เกินไปก็ไม่ได้ ในด่านนี้จะคัดผู้ไม่ผ่านเกณฑ์ออก 1,000 คน

ด่านที่สอง “ใบหน้า-ลำตัว” ในราชวงศ์หมิงขึ้นชื่อเรื่องการคัดเลือกหญิงสาวจาก “ความงาม” ในด่านนี้ขันทีจะตรวจตั้งแต่ใบหูต้องไม่กาง-ไม่ใหญ่-ไม่เล็กเกินไป ดวงตากลมโต ริมฝีปากบาง จมูกเป็นสัน ไม่บาน ผมดำสนิท ผิวขาวละเอียด รูขุมขนเล็กไม่กว้าง แขน ขา เอว ไหล่ หลัง ต้องเรียวบาง อีกทั้งยังให้ขานชื่อออกเสียง และหากเสียงเหมือนผู้ชาย ก็จะถูกคัดออกด้วยเช่นกัน ด่านนี้จะคัดออกอีก 2,000 คน

ด่านที่สาม “ฝ่าเท้า-ฝ่ามือ” จะต้องมีฝ่าเท้าที่ไม่ใหญ่เกินไป ทดสอบท่าเดินต้องสง่า มั่นคง และฝ่ามือเล็ก นิ้วเรียวยาว ข้อมือไม่สั้น หญิงสาวที่ไม่ผ่านเกณฑ์จะถูกคัดออกอีก 1,000 คน

ด่านที่สี่ “ตรวจภายใน” หญิงสาวที่เหลือสุดท้าย 1,000 คน จะถูกเชิญเข้าวังเพื่อไปตรวจอวัยวะภายใน หน้าอก กลิ่นรักแร้ กลิ่นจิมิ และทดสอบความเต่งตึงของผิว ด้วยการทดสอบมัดผิวว่ามีริ้วรอยมากแค่ไหน เพื่อคัดให้เหลือเพียง 300 คน โดยหญิงสาวที่เหลือนี้จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็น “นางใน”

และสุดท้ายตลอดระยะเวลา 1 เดือน นางในจะถูกสังเกตการณ์โดยขันทีเพื่อดู กิริยา คำพูด ชีวิตประจำวันว่าใน 300 คนนี้มีใครที่เหมาะจะได้รับการเป็นนางสนมบ้าง ซึ่งจะคัดให้เหลือเพียง 50 คนเพื่อเข้าเฝ้าจักรพรรดิ ซึ่งคาดว่าตลอดระยะเวลากว่า 300 ปี ของราชวงศ์หมิง (ค.ศ.1368-1644) ได้จัดสรรขันทีกว่า 100,000 คน เพื่อคอยทำหน้าที่จัดหาและดูแลนางสนมเลยล่ะครับ

Fact – “ขันที” คือผู้ดูแลและคัดเลือกหญิงสาวให้จักรพรรดิ โดยขันธีคือผู้ชายที่ถูกตอนอวัยวะเพศออกเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กที่เกิดในวังนั้นเป็นลูกที่เกิดจากจักรพรรดิเท่านั้น ซึ่งผู้ชายจะไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามาในวังฮาเร็มเด็ดขาด (แต่ก็มีขันทีที่ไม่จำเป็นต้องถูกตอน หรืออาจจะถูกตอนแค่อัณฑะ สำหรับส่วนนี้จะบอกเล่าในบทความต่อ ๆ ไปครับผม)

เจ้าสัตว์ตัวน้อยที่มีลักษณะคล้ายมังกรย่อส่วนที่ทุกคนเห็นอยู่นี้ แท้จริงแล้วมันคือ “กิ้งก่าหนาม” (Horned Lizard) ชื่อวิทยาศาสตร์ Phrynosoma hernandesi เป็นสัตว์เลื้อยคลานไซส์เล็ก (ยาว 6-20 ซม.) ถิ่นอาศัยอยู่ที่ทะเลทรายและพื้นที่กึ่งทะเลทรายในแถบอเมริกาเหนือและอเมริกากลาง ซึ่งสิ่งน่าสนใจของมันคือความสามารถในการป้องกันตัว นั่นคือ “สามารถยิงเลือดออกจากตาได้” และนี่คือหัวข้อหลักของบทความนี้ครับ

ซึ่งแม้จะยังไม่มีการวิจัยที่ศึกษาถึงส่วนผสมของเลือดที่ปล่อยออกมา แต่จากการเก็บตัวอย่าง พบว่า มีกลิ่นฉุน รสชาติชวนอ้วก คาดว่ามาจากพิษของมดและแมลงมีพิษต่าง ๆ ที่กิ้งก่าชนิดนี้กินเข้าไป

โดยกระบวนการยิงเลือดนั้น = พวกมันจะปิดการไหลเวียนของเลือดบริเวณศรีษะ – เพื่อเพิ่มความดันเลือดบนใบหน้า – จากนั้นเมื่อความดันมากพอ – กล้ามเนื้อบริเวณหัวตาจะเปิดออก – เพื่อให้เลือดมีรูระบาย และจะทำการบีบกล้ามเนื้อบริเวณนั้นซ้ำอีกรอบเมื่อต้องการฉีดเลือดพุ่งไปยังเป้าหมาย  (ซึ่งหากโตเต็มวันจะสามารถควบคุมทิศทางได้ด้วย)

จากการทดลองของสารคดี Animal Planet พบว่า กิ้งก่าหนามตัวที่ถูกนำมาทดลอง (ขนาดความยาวลำตัว 20 เซนติเมตร สามารถยิงเลือดออกไปได้ไกลถึง 1.75 เมตร) เท่ากับว่า มันยิงเลือดออกไปได้ไกลถึง 9 เท่าของขนาดตัว

และหากเปรียบเทียบให้มันมีขนาดเท่ากับรถดับเพลิง มันจะสามารถยิงเลือดออกไปได้ไกลถึง 110 เมตร หรือเทียบเท่าความยาวของ 1 สนามฟุตบอลเลยทีเดียว (ขณะที่รถดับเพลิงสามารถยิงน้ำได้ไกลสุดประมาณ 50 เมตร หมายความว่ามันสามารถยิงเลือดออกไปได้ไกลกว่ารถดับเพลิงถึง 2 เท่า)

มีการทดลองเพิ่มเติมเกี่ยวกับแรงขวิดของกิ้งก่าหนามด้วยเครื่องเซนเซอร์ตรวจวัดแรงดึง พบว่าพวกมันมีแรงขวิดมากถึง 7 เท่าของขนาดตัว (ซึ่งมากกว่าแรงขวิดของวัวกระทิงถึง 2 เท่าหากเทียบกับขนาดตัวที่เท่ากัน) แต่เนื่องจากมีขนาดตัวที่เล็กมาก การป้องกันตัวด้วยการขวิดก็ดูจะไม่เป็นผล มันจึงพัฒนาความสามารถนำพิษในเลือดยิงออกใส่ศัตรูได้แบบนี้นั่นเอง

ทั้งนี้ ความสามารถในการป้องกันตัวอื่น ๆ ก็มีอีกนะ – เมื่อต้องเผชิญนักล่าบนพื้นดิน มันจะพองตัวให้ใหญ่ขึ้น 2 เท่า เพื่อช่วยให้ดูตัวใหญ่และน่ากลัว อีกทั้งหนามที่มีอยู่ทั่วร่างก็เปรียบเสมือนเกราะป้องกันที่หากนักล่าฝืนกิน ก็จะถูกหนามแหลมเหล่านี้บาดปากจนคายออกแทบไม่ทันเลยทีเดียว

Fact – กิ้งก่าหนามสามารถแยกออกมาได้ประมาณ 17 ชนิด ซึ่งจะแตกต่างกันที่รูปร่างของเขาบนหัว พวกมันมีสีที่กลมกลืนกับธรรมชาติ (น้ำตาลอมเหลือง , เทา , น้ำตาลแดง) และผิวขรุขระก็ช่วยซ่อนสายตาจากนักล่าที่มองลงมาจากท้องฟ้าได้เป็นอย่างดี (เช่นเหยี่ยวทะเลทราย) แต่แม้มันจะรอดจากสายตานักล่าบนท้องฟ้า แต่ก็ยังมีศัตรูบนพื้นอีกมากมาย เช่น นกโร้ดรันเนอร์ , งู , หมาป่าไคโยตี้ หรือกระทั่งกิ้งก่าขนาดใหญ่สายพันธุ์อื่นด้วยครับผม

แม้มนุษย์จะเชื่อว่าทวีปแอฟริกาคือพื้นที่สุดท้ายที่จะรอดจากเหตุการณ์น้ำท่วมโลก แต่ดูเหมือนจะไม่จริงเสียแล้ว เพราะในปี ค.ศ.2005 ได้เกิดรอยแยกขนาดใหญ่ (ยาวกว่า 50 กิโลเมตร กว้าง 8 เมตร ลึก 100 เมตร) ณ ใจกลางทะเลทรายทางตอนเหนือของประเทศเอธิโอเปีย

โดยนักธรณีวิทยาเชื่อว่า “รอยแยกนี้อาจทำให้ทวีปแอฟริกาต้องแยกออกเป็น 2 ส่วน อีกทั้งนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นในการเกิดมหาสมุทรแห่งใหม่ของโลก โดยทั้ง 2 เหตุการณ์จะเกิดขึ้นอย่างฉับพลันหลายครั้ง และจะสมบูรณ์เมื่อครบ 10 ล้านปี”

ทั้งนี้ กระบวนการเกิดมหาสมุทรเริ่มจาก ภูเขาไฟระเบิด – จนเกิดแผ่นดินไหว – กระตุ้นการไหลของลาวา (ที่อยู่ใต้เปลือกโลก) – แผ่นทวีปแยกตัว – เกิดช่องว่างระหว่างทวีป – ช่องว่างนั้นถูกน้ำทะเลเข้ามาแทนที่ – รอยแยกขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นมหาสมุทร

เจมส์ แฮมมอนด์ (James Hammond) นักธรณีวิทยา จากมหาวิทยาลัยบริสทอล ที่ศึกษารอยแยกดังกล่าว คือผู้ที่ออกมาวิเคราะห์และทำนายถึงทั้ง 2 เหตุการณ์ที่เราได้เล่าไปข้างต้น โดยเขาเชื่ออย่างยิ่งว่า “มันจะเป็นจริง เพราะรอยแยกนั้นเกิดจากหลังจากการระเบิดของภูเขาไฟดับบาฮู (Dubbahu Volcano) นั่นเอง”

อีกทั้ง ทีมนักวิจัยจากแอดดิซอะบาบา (มหาวิทยาลัยในเอธิโอเปีย) ที่ทำการเก็บข้อมูลการเกิดแผ่นดินไหวในประเทศมาตลอด โดยยืนยันว่า ปกติการที่รอยแยกจะมีขนาดใหญ่แบบนี้ได้ต้องใช้เวลาหลายร้อยปี แต่สำหรับเจ้านี่กลับใช้เวลาเพียง 10 วัน นอกจากนี้หินหนืดที่บริเวณร่องลึกของรอยแยกยังค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละน้อยร่วมด้วย นั่นหมายความว่า “ลาวาข้างใต้ยังคงประทุและไหลอย่างต่อเนื่อง เป็นไปได้ว่าสิ่งที่ เจมส์ แฮมมอนด์ วิเคราะห์และตั้งสมมุติฐานไว้ อาจเกิดขึ้นจริงอย่างฉับพลันได้ตลอดเวลานั่นเอง”

แล้วหากทั้ง 2 เหตุการณ์เกิดขึ้นจริงจะส่งผลอย่างไร ? ตอบ : หากเกิดขึ้นจริง มันจะเป็นอันตรายต่อผู้คนในทวีปแอฟริกาอย่างมาก เพราะนี่ไม่ใช่รอยแยกที่ค่อย ๆ ขยายตามการเคลื่อนที่ของเปลือกโลก แต่มันคือรอยแยกที่การขยายนั้นเกิดขึ้นแบบฉับพลัน (นาน ๆ ครั้งจะเกิดแต่ทุกครั้งนั้นรุนแรง) จนอาจเกิดแผ่นดินไหวที่รุนแรงสุด ๆ น้ำในมหาสมุทรล้นทะลักเข้ามาในรอยแยกดังกล่าวได้ทุกเวลา ซึ่งอาจเกิดเป็นน้ำท่วมครั้งใหญ่ที่มีคลื่นสูงระดับสึนามิซัดเข้าชายฝั่งได้เลย

และสำหรับการแยกทวีปออกเป็น 2 แผ่น ประเทศเอธิโอเปียตอนใต้ และโซมาเลียจะถูกแยกออกไปจากทวีปแอฟริกา จนเกิดเป็นเกาะขนาดใหญ่ลอยออกสู่มหาสมุทรแปซิฟิก (และจนถึงตอนนั้นเราอาจจะต้องตั้งชื่อให้กับทวีปใหม่ของโลกด้วยก็ได้ครับ) ทั้งนี้การเฝ้าติดตามรอยแยกดังกล่าวยังคงดำเนินต่อไป เพราะแม้จะห่างไกลผู้คน แต่ก็น่าสนใจและได้ข้อมูลแปลกใหม่แบบนี้ไม่น้อยเลยล่ะ

ดาบเจ็ดเขี้ยว (Seven Branched Sword) มีชื่อเรียกภาษาญี่ปุ่นว่า Nanatsusaya no Tachi (นา-นะ-สึ-ซา-ยะ-โนะ-ทา-จิ) โดยดาบที่มีเอกลักษณ์สุดโดดเด่นและมีอายุกว่า 2,000 ปีเล่มนี้ คือหนึ่งในสมบัติล้ำค่าประจำประเทศญี่ปุ่น คาดว่าถูกพบในช่วงปี ค.ศ.1870 ณ วัดอิโซโนะคามิ บริเวณศาลเจ้าชินโต ตั้งอยู่เชิงเขาเทนริ ในจังหวัดนาระ ตัวดาบมีความยาว 74.9 เซนติเมตร (กิ่งแยกออกมาข้างละ 3 กิ่ง เมื่อรวมกับปลายดาบจะกลายเป็น 7 กิ่ง)

ความน่าสนใจของดาบเล่มนี้ คือรูปร่างของดาบที่เท่และแปลกตา ซึ่งแม้จะขึ้นชื่อว่า “ดาบ” แต่มิได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้ในการต่อสู้หรอกนะครับ เพราะตัวดาบนั้นบางมากและเขี้ยวที่ยื่นออกมาก็ไม่เหมาะที่จะใช้ในการต่อสู้จริง ซึ่งจุดประสงค์ของดาบเล่มนี้ถูกสลักอยู่บนดาบด้วยทองคำเป็นตัวอักษรญี่ปุ่นจำนวน 61 ตัว ซึ่งพอจะถอดความได้ว่า (ไม่สามารถอ่านได้ทุกตัวอักษร เพราะเลือนลางไปบ้างแล้ว)

“ดาบเล่มนี้มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่อาจหาดาบใดมาเทียบได้ มันถูกตีและหลอมด้วยเหล็กกล้านับ 100 ครั้ง ผู้ใดครอบครองจะมีอำนาจกำจัดศัตรูได้ 100 ทัพ โดยกษัตริย์แห่ง ‘แพคเจ’ มอบดาบเล่มนี้ให้กษัตริย์แห่ง ‘แค้วนวะ’ หวังว่าดาบเล่มนี้จะถูกสืบทอดต่อไป” (ทั้งนี้การแปลของนักภาษาศาสตร์แต่ละคนอาจแตกต่างกัน เนื่องจากตัวอักษรบางตัวเลือนหายไปตามกาลเวลา)

จากการถอดความหมายที่จาลึกบนดาบพอจะสรุปได้ว่า ในอดีตอาณาจักรแพคเจ (ประเทศเกาหลี) มอบดาบเล่มนี้ให้เป็นของบรรณาการแก่กษัตริย์แห่งอาณาจักรวะ (ประเทศญี่ปุ่น) เป็นการสร้างสัมพันธ์ทางการทูต แต่ด้วยหลักฐานที่มีไม่มากจนเกิดเป็นข้อถกเถียงว่าประเทศใดควรได้สิทธิ์ในการครอบครองดาบเล่มนี้กันแน่

ซึ่งนอกจากดาบ 7 เขี้ยวแล้ว ยังมีของบรรณาการอื่น ๆ ที่อาณาจักรแพคเจมอบให้อีกคือ ดอกไม้ทองคำประดับมงกุฎ รวมถึงตราประทับทองคำ ซึ่งถูกพบในพื้นที่เดียวกันครับ

ปัจจุบันดาบ 7 เขี้ยว ถูกเก็บรักษาไว้ที่วัดอิโซะโนคามิ (ที่เดิมที่ถูกพบ) โดยไม่ได้จัดแสดงให้เข้าชม แต่เนื่องด้วยดาบเล่มนี้ก็มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์กับประเทศเกาหลีเหมือนกัน ทำให้พวกเขาสร้างดาบ 7 เขี้ยวแบบจำลองขึ้น โดยจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์แพคเจ ณ กรุงโซลครับผม

Fact – แท้จริงแล้วประเทศญี่ปุ่นนั้น ยังมีดาบชื่อดังอีกหลายเล่มเลยครับ แต่สำหรับดาบซามูไรที่โด่งดังที่สุดคือ “ดาบมาซามุเนะ” ซึ่งถูกตีขึ้นโดย โกโร่ มาซามุเนะ ช่างตีดาบที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ว่ากันว่าเคยมีการทดสอบด้วยการปักดาบลงกับลำธาร โดยหันด้ามคมสวนกระแสน้ำ ปรากฏว่ามันสามารถตัดทุกอย่างที่ไหลผ่านให้ขาดเป็น 2 ท่อนได้ เพียงแค่ปล่อยให้ของสิ่งนั้นไหลไปกระทบกับดาบที่ตั้งอยู่เฉย ๆ เท่านั้น (ชอบตำนานของญี่ปุ่นจริง ๆ เท่สุด ๆ)

ขวดใสที่ทุกคนเห็นอยู่นี้คือ “Witch Bottle” (ภายในถูกบรรจุด้วย : เส้นผม 1 กระจุก + ฟันมนุษย์ 2 ซี่ + ของเหลวไม่ทราบชนิด) ซึ่งแม้จะชื่อว่า “ขวดแม่มด” แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของขวดใบนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็น “เครื่องรางป้องกันแม่มด” (Anti-Witchcraft) ต่างหาก และไม่ได้มีเพียงขวดเดียวเท่านั้น เพราะตั้งแต่มีการขุดพบที่อังกฤษครั้งแรกเมื่อ 20 ปีก่อน ตอนนี้ก็พบเครื่องรางหน้าตาแบบนี้มากกว่า 100 ชิ้นแล้วครับ

ซึ่งตรงตามตำรา History of the Lancashire Witches (แม่มดแห่งแลงคาสเชอร์ ตีพิมพ์ 1849) หนังสือที่บันทึกเรื่องราวของแม่มดไว้ทุกแง่มุม โดยเป็นการรวบรวมข้อมูลตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 – 18 ทั้งเรื่องการถูกล่า การติดต่อกับปีศาจ การปรุงยา รวมถึงการปกป้องตนเองจากเวทมนต์ของแม่มดด้วย (ซึ่งก็คือการขุดหลุมแล้วฝังขวดหรือโหลที่บรรจุฟัน 2 ซี่ + เส้นผมเจ้าของบ้าน พร้อมของเหลวที่คาดว่าน่าจะเป็นน้ำมนต์หรือน้ำเกลือ ไว้ใต้บ้านของตนนั่นเอง)

แต่ที่ตลกสุด ๆ เลยก็คือ เมื่อเดือนตุลาคม 2019 หลังจากเจ้าของผับแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ในเมืองวัตฟอร์ด (Watford) ประเทศอังกฤษ ทำการซ่อมปรับปรุงร้าน ก็ได้พบกับขวดแม่มดตามข่าวที่เขาเคยอ่าน ซึ่งเจ้าของผู้ไม่ประสงค์ออกนามรายนี้บอกว่า “นี่มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อสุด ๆ เพราะทุกคนรู้มั้ยว่าผับแห่งนี้เคยเป็นบ้านของแม่มดมาก่อน ! โดยเธอชื่อว่า Angeline Tubbs ที่มีฉายาว่า ‘แม่มดแห่งซาราโตกา’ ยังไงล่ะ”

จากนั้นเมื่อข่าวการค้นพบถูกเผยแพร่ ผู้คนในอังกฤษก็พากันขำเพียบ เพราะเครื่องรางคงไม่ขลังจริงแม่มดจึงอยู่ได้ แต่ก็ขำได้ไม่นาน เพราะต่อมาไม่ถึงเดือน นักประวัติศาสตร์ก็ได้ออกมาบอกว่า “จากการตรวจสอบ ขวดใบนี้ถูกผลิตขึ้นในปี ค.ศ.1830 ซึ่งแม่มดเจ้าของบ้าน มีชีวิตอยู่เมื่อ 1761-1865 (อายุ 104 ปี) แต่ย้ายออกจากบ้านหลังนี้เพราะแต่งงานแล้วไปอยู่นิวยอร์คตั้งแต่ 1776 (ตอนนั้นอายุ 15 ปี ยังไม่เป็นแม่มด)

ซึ่งคาดว่าหลังจากที่บ้านถูกขายเพื่อนำไปทำเป็นโรงแรม เจ้าของคนต่อมาเมื่อทราบข่าวความโด่งดัง จึงอาจกลัวและได้ทำเครื่องรางชนิดนี้ขึ้นในภายหลังนั่นเอง” แต่เดี๋ยวก่อนยังไม่จบ เพราะแม้เหล่าผู้อ่านข่าวจะหน้าแตกกันหมดแล้ว แต่เจ้าของผับก็บอกว่า “โอเค..ในเมื่อมันน่าสนใจขนาดนี้ ผมจะไม่เก็บไว้ แต่จะเอามันไปซ่อนไว้สักที่ของผับ เผื่อในอีก 100 ปีข้างหน้าจะมีคนค้นพบมันแบบผมบ้าง คงน่าสนุกดี” (เป็นประวัติศาสตร์ที่สับขาหลอกหลายตลบมากเลยเนาะ ฮ่า ๆ ๆ)

และสาเหตุที่ต้องใช้ (ฟัน + เส้นผม + น้ำเหลือ) ตามตำราระบุว่า : ของทั้ง 3 สิ่งนี้ มีอิทธิฤทธิ์ทางความเชื่อเหมือนกันคือ ช่วยป้องกันเวทนมนต์คาถารวมถึงคำสาปแช่งจากแม่มดได้ ซึ่งจะนิยมใช้ฟันน้ำนมของเด็ก รวมถึงนักรบหลายคนของยุโรปก็สะสมฟันเด็กเอาไว้มากมาย เป็นคอลเลคชั่นเครื่องรางเสริมความมั่นใจเวลาออกล่าแม่มดด้วย

Fact – การล่าแม่มดอย่างถูกกฏหมายเกิดขึ้นในยุคกลางของทวีปยุโรป (ค.ศ.1480-1750) หรือที่เรียกกันว่า “ยุคมืด” คือยุคที่คริสตจักรรุ่งเรืองที่สุด เพราะต้องการกำจัดลัทธิความเชื่อนอกรีตต่าง ๆ โดยมีจำนวนผู้บริสุทธิ์ที่ถูกสังหารด้วยข้อหาแม่มดจำนวนมหาศาล เฉพาะในเยอรมนีไม่น้อยกว่า 100,000 ราย ฝรั่งเศสกับสกอต์แลนด์รวมแล้วราว 10,000 ราย อังกฤษอีกประมาณ 1,000 กว่าราว เมื่อประเมินทุกประเทศ เชื่อว่าไม่น้อยกว่า 200,000 คนครับ