ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 18 กันยายน ปี 2012 “คริส เลมอนส์” (Chris Lemons) นักดำน้ำมืออาชีพชาวอังกฤษ วัย 39 ปี ได้รับมอบหมายให้ลงไปซ่อมท่อส่งน้ำมันดิบที่อยู่พื้นเบื้องล่าง ระดับความลึก 100 เมตร ในทะเลเหนือ (North Sea – ห่างจากชายฝั่งเมืองอาเบอร์ดีน ประเทศสกอตแลนด์ ออกไปราว 204 กิโลเมตร)

ในการดำน้ำลึกแบบนี้ เขาต้องอาศัยเทคนิคดำน้ำแบบต่อเนื่อง (Saturation diving) เป็นเทคนิคพิเศษที่ใช้สำหรับการดำน้ำลึกโดยเฉพาะ (มีอธิบายเกี่ยวกับเทคนิคนี้ ที่ย่อหน้า Fact ครับ)

เขาดำลงไปพร้อมกับระฆังดำน้ำ (ตัวกักเก็บอากาศช่วยให้นักนักดำน้ำปฏิบัติงานใต้น้ำได้นานหลายชั่วโมง) และเพื่อนนักดำน้ำอีก 2 คน 1.เดฟ ยูอาซา (Dave Youasa)  2.ดันแคน ออลค็อก (Duncan Allcock)

โดยระหว่างปฏิบัติงาน จู่ ๆ ก็เกิดลมบนผิวน้ำที่พัดอย่างรุนแรง ทำให้เรือที่ควบคุมอยู่ด้านบนเกิดเคลื่อนที่ และได้ลากเอาสายเคเบิลที่เป็นสายส่งอากาศหายใจและช่องทางสื่อสารที่ติดนักดำน้ำไปด้วย ซึ่งโชคร้ายที่สายเคเบิลของคริสไปพันอยู่กับท่อส่งน้ำมัน จนมันทนแรงดึงของเรือไม่ไหว สุดท้ายก็ขาดออก ทำให้คริสไม่มีอากาศหายใจทันที

เขาให้สัมภาษณ์กับ BBC ว่า “ผมพยายามตั้งสติท่ามกลางความมืดมึดใต้ก้นทะเลที่ชวนสติแตก ผมพยายามขดตัวและเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด โดยใช้อากาศสำรองที่เหลืออยู่อย่างระมัดระวัง แต่อากาศที่เหลืออยู่เพียง 6 นาที ก็ไม่มากพอที่จะขึ้นสู่ผิวน้ำจากระดับความลึก 100 เมตรได้ ตอนนั้นความหวังเดียวของผมก็คือ การรอคนมาช่วย แต่สุดท้ายผมก็สลบไป … และมารู้ตัวอีกทีตอนอยู่บนเรือ”

เขาอยู่ในสภาพนั้นนาน 30 นาที จนกระทั่งเพื่อนนักดำน้ำทั้ง 2 คน (เดฟและดันแคน) ได้กลับมาช่วยเขาและลากเขาขึ้นมาบนเรือได้ ตอนแรกทั้งสองคิดว่าคงเสียเพื่อนร่วมงานคนนี้ไปแล้ว แต่จากการผายปอดเพียง 2 ครั้ง เขาก็กลับมาได้สติและรอดตายอย่างเหลือเชื่อ

สาเหตุที่คริสรอดจากการขาดอากาศหายใจนาน 30 นาทีได้ก็เพราะ : น้ำในทะเลบริวเวณนั้นเย็นจัด มีอุณหภูมิต่ำกว่า 3 องศาเซลเซียส ทำให้สมองและร่างกายเย็นลงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้การเผาผลาญลดลง อีกทั้งเขายังเลือกที่จะนอนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับร่างกายเพื่อลดการใช้ออกซิเจน และยืดระยะเวลาการใช้ออกซิเจนที่เหลือให้นานที่สุดจนเพื่อนของเขามาช่วยไว้ได้นั่นเอง

(ไม่สติแตก – อยู่นิ่ง – หัวใจทำงานช้าลง – ร่างกายใช้ออกซิเจนน้อย – สลบ – ร่างกายใช้ออกซิเจนน้อยสุด ๆ – เพื่อนมาช่วยทันพอดี)

ดร.ไมค์ ทิปตัน ผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยพอร์ตสมัธ ประเทศอังกฤษ กล่าวเสริมว่า “หากอุณหภูมิของสมองลดต่ำถึง 20 องศา อาจทำให้คริสอยู่ในสภาพนั้นได้นานถึง 1 ชั่วโมงเลยทีเดียว” แต่ที่สำคัญคือ คริสเป็นนักดำน้ำมืออาชีพ และการฝึกฝนทำให้เขามีสติ และควบคุมอารมณ์ได้ อีกทั้งร่างกายที่พร้อมรับมือกับสภาวะฉุกเฉินแบบนี้ได้อย่างดีเยี่ยม”

โดยหลังจากพักฟื้น 3 สัปดาห์ เขาก็กลับไปดำน้ำสานต่องานที่ทำค้างไว้ ณ จุดเดิมที่เขาจม สุดท้ายเรื่องราวของคริสได้ถูกนำไปสร้างเป็นสารคดีชื่อ Last Breath มีฉายบน Netflix ด้วยนะครับ

ทั้งนี้ หากสมองมนุษย์ขาดออกซิเจนเพียง 2-3 นาทีจะทำให้เสียชีวิตได้เลยเด้อ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เรื่องราวของคริสเป็นที่พูดถึง ในการโกงความตายเอาชีวิตรอดมาได้นั่นเอง

Fact – “การดำน้ำแบบต่อเนื่อง” (Saturation diving) คือ โดยปกติอากาศที่นักดำน้ำใช้หายใจจะมีไนโตรเจน 78% ซึ่งหากไนโตรเจนได้รับความดันมาก ๆ มันจะสามารถกลายเป็นก๊าซพิษที่ส่งผลต่อระบบประสาทและการตัดสินใจได้ ดังนั้นหากนักดำน้ำคนใดต้องการดำลงไปที่ระดับความลึกมากกว่า 30 เมตร (ระดับที่ความดันเริ่มสูง) ก็จะต้องผสมก๊าซฮีเลียมลงไปในอากาศที่ใช้หายใจเพื่อป้องกันอาการเมาไนโตรเจนนั่นเอง

เมื่อปี 1994 เจ้าหน้าที่ยูเครนพร้อมนักสังคมสงเคราะห์ได้เข้าช่วยเหลือเด็กหญิง อายุ 8 ขวบคนหนึ่ง เพราะได้รับแจ้งว่าเธอถูกพ่อแม่ละเลยและไม่ได้รับการศึกษา โดยเด็กคนนี้มีชื่อว่า “โอซาน่า มาลายา” (Oxana Malaya) ซึ่งสภาพที่เจ้าหน้าที่พบเธอนั้น ทุกคนก็ต้องประหลาดใจ เพราะเธอไม่ดูเหมือนมนุษย์แต่ดูเหมือนสุนัขยังไงยังงั้น …

ซึ่งหลังจากใช้เวลาฟื้นฟูนานหลายปี (เพราะตอนนั้นเธอไม่ยอมพูดคุยกับใครเลย หรือเธออาจพูดไม่เป็น) จึงทำให้ทราบว่า เธอถูกเลี้ยงดูโดยสุนัขมานานกว่า 5 ปี เพราะพ่อแม่ติดแอลกอฮอล์อย่างหนัก โดยทั้งสองมีหน้าที่เพียงหาข้าวหาน้ำแล้วโยนให้ลูกกับหมาเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เธอมีพฤติกรรมเหมือนกับสุนัขแทบทุกประการ นั่นเอง

ตามข้อมูลจาก BBC ที่อ้างอิงถึงรายงานของตำรวจ เผยว่า ในคืนวันที่เธอได้อยู่กับสุนัขวันแรก ณ ตอนนั้นเธออายุเพียง 3 ขวบ มันเป็นคืนที่หนาวเหน็บและพ่อแม่เธอก็ไม่สนใจ เธอจึงเดินไปนอนกอดกับฝูงสุนัขในละแวกบ้าน ซึ่งพวกมันก็คุ้นเคยกับเธอดี จึงไม่ถูกทำร้ายและนับแต่นั้นเธอก็อยู่สุนัขฝูงนี้มาโดยตลอด เธอสังเกตและทำตามทุกพฤติกรรมของสุนัขจรจัด ทั้งการทำความสะอาดด้วยการเลียตัวเอง, เดิน 4 ขา, กินอาหารเหลือ-อาหารดิบ, ดมหาอาหาร รวมถึงการเห่า-หอนด้วย

จนกระทั่งเธอได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ และพาไปรักษาที่สถาบันจิตเวชในเมือง โอเดสซ่า (Odessa) ประเทศยูเครน โดยเรื่องราวของเธอได้รับความสนใจจากทั่วโลก รวมถึง Animal Planet ก็เดินทางมาถ่ายทำสารคดีของเธอด้วย

จนปี 2006 จิตแพทย์ชาวอังกฤษ ชื่อ ดร.ลิน ฟราย (Dr.Lyn Fry) สนใจเรื่องราวและอาสาที่จะรักษาเธอให้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ การรักษาจากผู้เชี่ยวชาญดำเนินไปอย่างรวดเร็ว โดยใช้เวลาไม่ถึง 2 ปี เธอก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้อีกครั้ง สามารถสื่อสารได้ และสภาพจิตใจกลับมาเป็นปกติเหมือนคนทั่วไปครับ

ดร.ฟราย เล่าว่า “ณ ตอนนั้น เธอไม่สามารถสื่อสารภาษามนุษย์ได้เลย เธอตอบได้แต่เพียง ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่ใช่’ ซึ่งจากการทดสอบระดับสติปัญญา (IQ) พบว่า เทียบเท่าเด็กอายุ 6 ขวบ (ตอนนั้นเธออายุ 20 ปี) และแม้จะถูกฝึกให้ยืนและเดิน 2 ขาจนคล่อง แต่บางครั้งก็เผลอเดิน 4 ขา (อาจเพราะความเคยชิน) และเธอมักจะนำอาหารไปซ่อนและแอบกินใต้โต๊ะ ข้อดีของเธอที่ทำให้การบำบัดง่ายขึ้น คือ เธอจิตใจดี ขี้เล่น และปฏิบัติตามทุกขั้นตอนอย่างเคร่งครัด จึงทำให้ได้ผลลัพธ์อย่างที่ทุกคนเห็นในปัจจุบัน”

ปัจจุบัน เธออายุ 34 ปี ยังอาศัยอยู่ในยูเครน โดยทำงานเป็นผู้ช่วยในโรงพยาบาลสัตว์แห่งหนึ่ง และตอนนี้เธอก็มีความสุขมาก เพราะนอกจากจะได้พบกับพ่อที่เลิกเหล้าแล้ว ยังได้พบกับพี่ชายที่พลัดพลาก และมีแฟนหนุ่มที่อายุไล่เรี่ยกันคอยดูแลเธอในทุก ๆ วันครับ

Fact – มนุษย์จะเริ่มเข้าใจและจดจำความคิดของตัวเองได้เมื่ออายุประมาณ 4 ขวบ ซึ่งเป็นช่วงที่สมองส่วนฮิปโปแคมปัส (Hippocampus) เติบโตเต็มที่ จึงเป็นเหตุผลที่เราเริ่มเข้าเรียนกันในช่วงวัยนี้นั่นเอง (และการเปิดเผยเบื้องหลังของเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นการสารภาพผิดจากผู้เป็นพ่อ ที่ได้ยอมรับว่าตัวเขาและภรรยาเลี้ยงดูลูกสาวแบบทิ้งขว้างจริง ส่วนลูกชายก็ย้ายออกจากบ้านเพราะทนกับพฤติกรรมของพ่อและแม่ไม่ไหวครับผม)

เมื่อปี 1993 นักวิจัยได้สำรวจพบ “มัมมี่หญิง” อายุ 2,500 ปี  ณ ชั้นน้ำแข็งเพอร์มาฟรอส บนที่ราบสูงของเทือกเขาอัลไต ประเทศรัสเซีย จากการตรวจสอบเชื่อว่า เธอคือ “เจ้าหญิงแห่งไซบีเรีย” นามว่า Ukok และที่น่าสนใจสุด ๆ ก็คือ “รอยสัก” บนหัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอ ที่ยังคงสภาพอย่างเด่นชัด แม้เวลาจะผ่านมากว่าสองพันปีแล้วก็ตาม

ทำไมถึงทราบว่าร่างที่พบคือเจ้าหญิง ? ตอบ : เนื่องจากบริเวณเดียวกัน ยังพบโครงกระดูกของชายร่างใหญ่ 2 ร่างพร้อมชุดเกราะ (คาดว่าเป็นองครักษ์) อีกทั้งยังพบซากม้า 6 ตัว ถูกฝังอยู่ใกล้กัน เพราะชาวไซบีเรียเชื่อว่า ต้องมียานพาหนะสำหรับเดินทางสู่โลกหลังความตาย และเธอยังสวมเสื้อผ้าไหมจีน ซึ่งในสมัยนั้น ผ้าชนิดนี้มีราคาแพงยิ่งกว่าทองและยังเป็นเครื่องแต่งกายที่จำกัดไว้เฉพาะราชวงศ์เท่านั้น นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับและกระจกถูกฝังอยู่ใกล้กันด้วย

ทีมนักวิจัยจากสถาบันวิทยาศาสตร์ “โนโวซีบีสค์” ของรัสเซีย ระบุว่า เจ้าหญิง Ukok คือสมาชิกของชนเผ่า “Pazyryk” (พาซีริก) ชนเผ่าเร่ร่อนในไซบีเรียที่มีตัวตนอยู่จริงเมื่อ 50 ปีก่อนคริสตกาล นั่นเป็นเพราะรอยสักที่อยู่บนหัวไหล่ของเธอนั้นเป็นสัญลักษณ์ของชาว “Pazyryk” (ตรงตามบันทึกของ “ฮอนดูรัส” นักโบราณคดีชาวกรีก)

นาตาเรีย โพโลสมาร์ก หนึ่งในผู้ร่วมนักวิจัย ระบุว่า รอยสักของชาวพาซีริกนั้นเป็นรอยสักโบราณที่มีความซับซ้อนและสวยงามที่สุดในโลก อีกทั้งจำนวนรอยสักยังช่วยให้เราพอจะคาดเดาอายุของผู้ถูกสักแบบหยาบ ๆ ได้อีกด้วย (ยิ่งมีรอยสักมากก็ยิ่งมีอายุมาก)

เช่น เจ้าหญิง Ukok ที่มีรอยสักอยู่บนหัวไหล่ทั้งสองข้าง นั่นพอจะเดาได้ว่าเธอเสียชีวิตด้วยอายุประมาณ 25 ปี หรืออย่างร่างของนักรบชาย 2 คน ก็มีรอยสักรูปแบบเดียวกันแต่มากกว่า ซึ่งคาดว่าตอนเสียชีวิตน่าจะมีอายุมากกว่าเจ้าหญิง (แต่ไม่ได้มีการเปิดเผยอายุของนักรบทั้ง 2 ท่านนะครับ)

ตามความเชื่อโบราณของชาวพาซีริก  เชื่อว่า รอยสักนั้นเปรียบเสมือนตราประจำตระกูล ที่เมื่อตายไปแล้วจะช่วยให้คนที่อยู่ครอบครัวเดียวกันสามารถจำกันได้ในโลกหลังความตาย

ปัจจุบันร่างของเจ้าหญิง Ukok ถูกเก็บรักษาและจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ Republican National Museum ในสาธารณรัฐอัลไต ประเทศรัสเซีย ครับผม

นกแคสโซแวรี (Cassowary) ชื่อวิทยาศาสตร์ Casuarius casuarius นกที่มีขนาดใหญ่อันดับ 3 ของโลก (รองจาก-นกกระจอกเทศ-นกอีมู) และแม้จะบินไม่ได้ แต่ก็สามารถวิ่งได้เร็วถึง 40-50 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแทน

โดยสิ่งที่ทำให้มันอันตรายสุด ๆ คือ กรงเล็บทั้ง 6 นิ้ว จากขาทั้ง 2 ข้าง โดยทุกนิ้วนั้นคมเหมือนมีด ความยาวประมาณ 10 ซม. (นิ้วกลางยาวสุด-แต่นิ้วชี้คมสุด) แถมยังมีท่าไม้ตาย “วิ่งด้วยความเร็วสูงสุดแล้วใช้นิ้วชี้กระโดดถีบ”

และด้วยนิสัยใจร้อน + กรงเล็บสุดแหลมคม ทำให้บางคนเรียกนกชนิดนี้ว่า “ไดโนเสาร์ที่มีชีวิต” เพราะโครงสร้างที่ไม่ต่างจากนกในยุคก่อนประวัติศาสตร์มากนัก ซึ่งสิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คือ “กรงเล็บมหาโหด” ของมันนั่นเอง (แต่น่าเสียดายที่ทุกวันนี้เรายังไม่รู้ว่า ไดโนเสาร์ตัวใดคือบรรพบุรษที่แท้จริงของนกที่หากินบนพื้นครับ)

บรรยายความโหดของมันไปเยอะ ทีนี้มาพูดถึง “ไข่สีเขียวนีออน” ของมันบ้างดีกว่า : นกชนิดนี้จะออกไข่ชุดละ 3-6 ฟอง ตัวผู้จะเป็นผู้ฟักไข่ เพราะตัวเมียมีขนาดใหญ่กว่าและถนัดในการหาอาหารมากกว่า (กินทั้งพิชและสัตว์) ใช้เวลาฟักไข่ประมาณ 49-56 วัน (ลูกนกที่เพิ่งฟักจะมีสีน้ำตาล และจะค่อย ๆ ผลัดขนจนเป็นสีดำ)

แล้วทำไมไข่ของพวกมันจึงเป็นสีเขียวได้ล่ะ ? ตอบ : สำหรับเรื่องนี้ไม่มีคำตอบที่หนักแน่น และไม่มีผลวิจัยที่สำเร็จแล้วช่วยยืนยัน แต่จากสมมุติฐานที่มีความเป็นไปได้ที่สุดคือ พวกมันรอดพ้นจากเหตุไดโนเสาร์สูญพันธุ์มาได้ ทำให้สิ่งมีชีวิตที่เหลือรอด ต่างพากันวิวัฒนาการเพื่อขยายเผ่าพันธุ์ของตัวเองให้มีจำนวนมากที่สุด

ซึ่งเหล่านกแคสโซแวรีก็ทำแบบนั้นเช่นกัน เนื่องจากไข่ของพวกมันมีขนาดใหญ่มาก จึงต้องทำการอำพรางไข่ให้มีสีกลมกลืนไปกับป่ารก พวกมันจึงจำเป็นต้องวิวัฒนาการเม็ดสี (Pigment) ของเปลือกไข่ให้มีสีเขียวเฉดที่ใกล้เคียงกับสภาพแวดล้อมมากที่สุด โดยความเข้มของสีเขียว-แต่ละการออกไข่จะต่างกัน-ขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่มันอาศัยอยู่ในขณะนั้นครับผม

Fact – ความจริงแล้ว นกชนิดนี้สามารถมีอายุขัยได้นานถึง 50 ปี แต่อายุพบว่า พวกมันมีอายุเฉลี่ยในป่าเพียง 12-19 ปีเท่านั้น นั่นก็เพราะ นิสัยหงุดหงิดง่ายและชอบท้าไฟต์กับทุกตัวที่รุกล้ำอาณาเขตเกิน 7 กิโลเมตรนั่นเอง